Op zich ben ik niet zo’n fan van het liedje ‘Amazing Grace’; te dramatisch in mijn optiek. Maar toen Andrea Bocelli (61) het lied, in het kader van het Paasconcert op Paaszondag, live zong op het compleet lege plein voor de kathedraal in Milaan (Duomo di Milano), kreeg ik er toch even een brok van in mijn keel.
Niet omdat ik het nu ineens zo mooi vind, maar omdat het precies de huidige stemming raakt. Een bijna bejaard, fragiel menneke met in de wind wapperende vlashaartjes, dat helemaal in zijn uppie de longen uit zijn lijf zingt. En dat op een Italiaans plein dat in normale omstandigheden zou krioelen van de mensen.
Op dit moment lijden we allemaal, voelen ons bij tijden wanhopig en vooral af en toe heel erg alleen. Maar met deze klanken voel je tóch ook weer een beetje de saamhorigheid, een straaltje licht in ’t donker. Breekbaar en eenzaam, maar óók gevoelig en liefdevol. Dat, vermengd met beelden van andere leeg geveegde steden als Parijs en New York, is voor mij het toonbeeld van Corona.
Dan pink ik wel even een traantje weg, ja…
Het hele concert kun je >> hier << bekijken en beluisteren.
Ik hield het ook niet droog…
Maar eh…85? De fragiele bejaarde met de vlashaartjes komt uit 1958! 😉
Eh, euh… ohw. Haha! Goed, ik heb er meteen “61” van gemaakt. Ik dacht ook al: die man ziet er nog best goed uit voor een 85-jarige! Dank voor je oplettendheid, Door!! 😛
(En excuses aan Bocelli voor het tijdelijk ouder maken dan hij is)