Bron: pixabay.com
Na een gefrustreerde zoektocht kom ik er éindelijk achter wat er nou mis is met mijn webcam. Op mijn laptop zit onder F8 een knop die het beeld uit zet. Waarom? Geen idee. Na de aanvankelijke blijdschap dat ik ’t probleem heb opgelost, realiseer ik me opeens dat ik dan de volgende morgen dus wel een beetje fris voor de camera moet zitten. Eigenlijk vond ik ’t wel prettig dat mijn collega’s me niet konden zien. Maar ach, dat is ook wel goed voor me, dat ik me ’s morgens gewoon netjes moet opmaken, mijn haar doen en tenminste een nette top aan trekken. Een dag later besluit ik ook maar een normale broek of rok aan te trekken. Want ik sta nog wel eens op onder al dat technische geleuter, om even koffie te pakken of zo, en dan staat zo’n joggingbroek toch een beetje raar.
Scherm
Als ik een paar dagen later aan een website moet werken, merk ik dat dat nogal lastig is op zo’n klein schermpje. Op kantoor heb ik 2 grote schermen, en dat hoeft nou ook weer niet, maar ik merk nu hoeveel ruimte de visual builder inneemt. Zoveel dat ik maar een centimeter of 10 van de live preview zie. Da’s niet handig. Dus ik vraag op vrijdag aan mijn bazen om een extra beeldscherm. Dat wordt maandag meteen geleverd. Heerlijk, die korte lijntjes en snelle acties bij ons. Natuurlijk loop ik weer te hannesen om het ding aan te sluiten, hoewel het plug & play zou moeten zijn. Gelukkig heb ik real time assistentie. Even denken we dat de display-poort van het dock kapot is. Maar uiteindelijk blijkt dat op de bijgeleverde instructies niet vermeld staat dat er onder ’t scherm een paar knopjes zitten, waarmee je o.a. de taal moet instellen. Ook weer gefikst! Lekker ding hoor, hij is groter dan mijn tv (maar die gebruik ik toch niet). En dus zit ik die avond lekker te bingewatchen op mijn nieuwe scherm.
Kink in de kabel
Nog even terug naar die vrijdag trouwens; halverwege de avond krijg ik een waarschuwing dat de accu van mijn laptop bijna leeg is. Waaaat? De stekker zit er gewoon in. O shit. Ja hoor, een kink in de kabel. Letterlijk. Ietwat paniekerig begin ik eraan te rommelen, om tenminste die accu nog even op te kunnen laden, terwijl ik ondertussen een nieuwe kabel bestel. Na een half uur begint het zaakje te vonken. Godsamme! Zuchtend sluit ik de boel af en pak mijn prehistorische Windows 7 laptop, die ik gelukkig nog steeds als back-up heb. Maar wat een traag kloteding, zeg. En die verdomde kabel komt natuurlijk pas dinsdag… Dus ik wijzig mijn plannen voor de zaterdag een beetje, zodat ik naar de Mediamarkt kan. Wat weer een avontuur op zich was, maar goddank kon ik ’s avonds wel mijn laptop weer aansluiten en opladen.
Park
Bron: eigen foto’s KvdS
Ondertussen ben ik helemaal gewend aan het thuiswerken. Eigenlijk vind ik het zelfs geweldig. Dat videobellen is superefficiënt, ik kan me goed concentreren en tussendoor maak ik korte uitstapjes naar de tuin (mijn terras is inmiddels onkruidvrij! – nou de mierenplaag er nog onder zien te krijgen) of het park daarbuiten. Het is er prachtig, de tulpen zijn inmiddels opgekomen en het groen tiert welig. Het is vaak best druk, er wordt getennist en door de kids gevoetbald, op het daarvoor bestemde veld. Het fitnessterreintje dat ernaast ligt, is wel afgesloten. Al spreek ik sinds afgelopen weekend wel even van “dat klotepark”. Toen ik zaterdag terugkwam van boodschappen doen, werd mijn telefoon uit mijn handen geplukt door een hufter op een fietsje, die van achter kwam aan geracet. Ik schrok me de pleuris! Holy moly, er komt geen eind aan mijn tech-toestanden.
— Wordt vervolgd —
