Onderweg naar kantoor kom ik erachter dat die prepaid geen service heeft. O kut, die had ik zeker online moeten registreren of zo. Het was wel handig geweest als die Mediamarkt-muts dat er even bij had verteld. Deze keer is ’t echt heel vervelend, want ik moet mijn baas melden wanneer ik op kantoor ben, zodat hij het alarm eraf kan halen. Woehaah! Tijdens de best wel lange reis laat ik de telefoon constant naar wifi-signalen zoeken, maar dat schiet natuurlijk niet op.
Bron: pixabay.com
Ik besluit op Sloterdijk uit te stappen om te kijken of ik daar wat wifi kan happen. Je raadt ’t nooit; alles dicht! Op de Appie na en die open wifi werkt dus niet. De Holiday Inn verderop ook niet, die zal wel te ver weg zijn. Ik dwaal tevergeefs door het lege station, om dan buiten mijn geluk maar te beproeven. Uiteindelijk vind ik een Spar en halleluja, ik krijg verbinding. Nadat ik mijn baas heb geappt, blijf ik uit internetverslaafdheid even hangen. Effe snel het laatste nieuws lezen. Dat blijkt per ongeluk een slimme move, want ik was vergeten dat de baas ook nog antwoord moet geven. Die zich na een paar minuten meldt met de mededeling dat hij ’t alarm uit zal zetten.
Een kwartiertje later ben ik op kantoor, het alarm staat inderdaad uit en de simkaart heeft mijn andere baas al voor me klaargelegd. Van pure opluchting blijf ik een uurtje op het donkere, eenzame kantoor. Ik moet het simkaartnummer doorgeven voor activatie, en ik hoop eigenlijk dat dat snel lukt. Ik rommel wat met de plantjes, die tenslotte al een paar weken mijn goede zorgen hebben moeten ontberen. Verder valt er, behalve een beetje internetten, niet veel te doen. Dus ik ga dan toch maar naar huis, al doet de simkaart het nog niet. Nog een uurtje wezenloos om me heen kijken overleef ik wel als ’t echt moet.
Bron: Eigen foto KvdS
De service springt pas aan als ik al thuis ben. En dan keert echt de rust in mijn reet… euh hoofd terug. Bijna alles is weer in orde. Ik bestel nog even een telefoonhoesje met koord, dat een paar dagen later in de bus ligt. Je loopt glad voor lul met je telefoon aan een koordje om je nek, maar fuck it: ik laat me mijn telefoon echt nooit meer afpakken!
Hopelijk is het nou echt gedaan met de T-toestanden. Ik ben er wel even klaar mee.
– Wordt hopelijk niet vervolgd –
