Zo duidelijk als sommige essentiële beroepen nu ineens op de voorgrond treden, zo overduidelijk worden nu ook de mensen die “iets doen” waar je als samenleving in crisistijd in feite geen ene reet aan hebt. Nee, ik wil niet discussiëren over de zin en onzin van de creatieve producties van al dan niet jammerende kunstenaars en andere cultuurscheppers; dat doen anderen al voldoende.
Maar wat ik wel heel stuitend vind, zijn al die jammerende influencers. Als er één volledig nutteloze ‘beroepsgroep’ is, die nu nóg zinlozer blijkt te zijn, dan wel die van de mensen die menen (!) de massa te moeten en te kunnen beïnvloeden met betrekking tot hun consumptiegedrag. Eigenlijk vond ik alleen het feit dat onze economie ruimte liet voor het opkomen van een fenomeen als “influencers” vóór de coronacrisis al stuitend, maar nu zij óók luidkeels jammeren (ja, er wordt wat afgejammerd) over het niet meer kunnen uitoefenen van hun “job”, ben ik er wel klaar mee. Raamprostituees en zakkenrollers (!) hebben toch óók een slechte tijd nu? Daar hoor ik ook niets van.
Maar nee, ja, gossie wat erg ja, dat je je gesponsorde reisjes naar een luxe hotel op de Malediven niet meer kunt maken, nu er een algeheel reisverbod is. Of dat je je designer-handtasjes niet meer op allerlei opzichtige plekken kunt fotograferen. Of dat je “fun content” je reisblog nu ineens niet meer zo chic met zonsondergangen in Thailand kunt illustreren, daar in Balkonië of Gangzania. Ook héél vreselijk dat mensen momenteel niet meer geïnteresseerd zijn in jouw lifestyle foodie blog vol recepten voor geconfijte pandaberenoortjes en beukenhoutgerookte octopuszuignapjes. Of in jouw mening over de kleur oogschaduw die Beyoncé zou moeten dragen. Of de nieuwste trend van ingeschoren tribal undercut-tattoo’s. Er zijn dan ook een hoop influencers die in Coronatijden allerhande bizarre acties uithalen om toch nog maar een béétje op te vallen.
Als je dan op insta het bericht ziet van een “influencer” die half depressief vertelt hoe hij ‘het maar uit moet zitten en er het beste van moet maken (zucht, steun)’, daar samen met zijn bloedmooie vrouw in quarantaine, in zijn luxe villa op Bali, dan moet je als “normaal door Corona getroffen mens” wel even slikken. Ocherm, die arme sloeber… Ik staar naar de foto’s, waar deze superinfluencer op het randje van zijn infinity pool staat, en twijfel een moment zwaar aan de echtheid van de mensheid.
Dat is dan ook wat meneer Jack Morris voor duur geld verkoopt: “Presets”, oftewel: een speciale configuratie van instellingen (in Lightroom), ontworpen om een bepaalde look, sfeer of stijl voor je foto’s en visuals te creëren. Met een ‘preset’ kun je je visuele content aanpassen om een sfeer of optiek te bereiken zodat, in het geval van ‘gepresette’ influencer foto’s, mensen getriggerd worden om iets te doen (lees: iets te kopen). Een hoop vage influencer-bullshit dus. En Morris heeft zelf nog niet eens door dat de link naar zijn verkoopsite in zijn bio allang niet meer werkt. Zal ook wel coronaziek zijn.
De bittere commentaren onder de foto liegen er dan ook niet om. Bijvoorbeeld:
“You all wonder how this guy can afford to travel the world and not work? Because he sells you this “preset” BS. If you think he’s making money any other way you’re stupid. So many people on social media prey on the uneducated and desperate that are looking to get rich quick without putting in the work. This guys job is to sell you this “preset” for $70 and tell you it’s worth $3k.”
Of:
“Thank you for sharing this. Your altruism and modesty is inspiring. I’m sure the tens of thousands of grieving families find some solace in you playing Mario Cart on a screen that exceeds the size of their house. Thank you for all the hard work, bro. Keep husslin’! <3″
Heerlijk, dat sarcasme. Want ja, hier krijg je toch wel een wat scheef gevoel van. Wéér zo’n louche couchsitter. Het enige wat ik dan denk is: Ga alsjeblieft even uit mijn zicht, met je superdeluxe en totaal niet meer bij deze tijd passende reis- en consumptieleventje. Get real, mofo.
Of neem bijvoorbeeld de Hollandse Charlotte. Ik noem maar even een willekeurige; voor Charlotte tien andere möchtegern-beïnvloed(st)ers. Zij is ook zo iemand die blijkbaar kan kon leven van het posten van nietszeggende, aangedikte of zelfs stereotyperende selfieshotjes op instagram. Ach ja, zolang de mensen oppervlakkig genoeg zijn om ’t te vreten, why not? Charlotte geeft heel toevallig cursussen ‘Zelfprofilering’: “Hoe maak je interessante stories op instagram? Hoe profileer je jezelf? Hoe zorg je dat mensen hooked aan je content raken?” (Even wat gratis reclame voor haar; ze heeft het nodig, en graag gedaan via ons super-influencende platformpje, natuurlijk!)
Klaarblijkelijk doe je dat dus met stigmatiserende foto’s van je – al dan niet sexy – zelf. Of full-face opgemaakt met hoge hakken poseren met een stofzuiger in je handen en dan heel intelligent vragen: “Wat is jouw favoriete tekenfilm toen je opgroeide?” Oh, de leegte…
Persoonlijk vermoed ik dat bijna alle mensen die zichzelf “influencer” noemen, last hebben van een vorm van narcisme en die ‘personal trait’ dan maar te gelde willen maken. Naast een rotsvast geloof in de eigen oppervlakkigheid (a.k.a. beauty), natuurlijk. Leger en onbelangrijker gaat het niet. Of wel? Influence me not.
En nee, ik ben niet jaloers. Nu weet ik ook dat mensen die hard roepen dat ze niet jaloers zijn, waarschijnlijk toch jaloers zijn, maar ik ben godsgruwelijk blij dat ik niet op die manier geld in het laatje hoef te brengen. Ik zou me doodschamen als ik moest leven van het beïnvloeden van het onnodige (luxe) koop-, eet- en reisgedrag van mensen. Dan toch liever een simpel tampon-reclamespotje van een suf marketingbureau. Dat heb je tenminste nog nodig in het dagelijks leven. Influencers, face it: jullie tijd is voorlopig voorbij. Een omscholing tot verpleegkundige, pakketjesbezorger of vuilnisman/-vrouw valt nu misschien te overwegen? Kom je in ieder geval nog buiten de deur.
Want: suprise! Mensen hebben momenteel heel andere problemen, was jullie dat al opgevallen? Problemen als: Hoe overleef ik dit, fysiek, mentaal en financieel? Hoe zorg ik dat ik niet gek word van de zorgen over mijn zieke, bejaarde ouders? Wanneer kan ik mijn partner die (te) ver weg woont, ooit weer zien? Hoe kan ik die (en die) (oh, en die) begrafenis bijwonen? Hoe ga ik mijn huur betalen deze maand? Daar passen luxe problemen als ‘Welk slangenleren Hermes-handtasje koop ik dit keer’ of ‘Hoe kleed je je sexy en verleidelijk voor je baas’ of ‘Welke safari zal ik deze zomer eens gaan maken’ niet meer bij. Influencers zijn een luxe die je zelfs in luxe tijden nog kunt missen als kiespijn.
Dus hang je pseudo-invloed maar aan de wilgen, want die is coronadood. De totale oppervlakkigheid van het consumentisme heeft ein-de-lijk plaatsgemaakt voor bezinning met betrekking tot dat, wat je écht nodig hebt. Voor real-world problems. And thank god (of wie dan ook) for that.
bron: pixabay.com
Hm, tja. Goede, hoewel nogal voor de hand liggende punten. Zou je minder Engelse woorden gebruiken, dan was het betoog wat overtuigender. Door het gebruik van ‘content’ e.d. kom je zelf over als een halve ‘influencer’. Wie echt goed is met woorden, heeft geen andere dan zijn eigen taal nodig.
Just sayin’!
Okay! (Ik zal het woord ‘boomer’ maar weglaten; ik neem aan dat het daar nog te vroeg voor is?)
Geachte Matthijs, de Engelse termen in dit stuk zijn sarcastisch bedoeld. Dit om júíst die influencer-wereld beter te typeren. Ik hoopte eigenlijk dat dat geen uitleg zou behoeven.
Daarnaast: wij zijn een stichting en daarmee non-commercieel. Wij hebben daarom, in tegenstelling tot influencers, totaal geen belang bij het beïnvloeden van welk koopgedrag dan ook. Dus als het stuk “influencerig” overkomt, is de missie geslaagd.
Ach, natuurlijk. Sarcasme. Dusdanig dik aangebracht dat het niet meer opvalt. Mijn fout, ik had beter moeten opletten.
Die ‘OK boomer’ kende ik nog niet. Ik word er treurig van. Daarnaast krijg ik de indruk dat jouw leeftijd relevanter is voor deze ‘content’ dan de mijne…
(Toch maar even uitleggen: je afkeer van ‘influencers’ kenmerkt je als een ‘ouder’ iemand. De meeste jonge mensen maken zich er totaal niet druk om – voor hen is ‘influencen’ gewoon een beroep. Een zeer begeerd beroep zelfs.
Maar dat weet je allemaal allang! Waarom dan erover schrijven? Omdat de website vol moet? Dus toch ‘content creëren’?)