Net als vele medelanders zit ik in eenzame opsluiting. Ik woon alleen, dus heel veel aanspraak heb ik niet. Mijn enige echte uitstapje is mijn wandeling naar de supermarkt, of naar het afhaalpunt van de Bol.com-pakketjes. En dat is niet zoals ik het zou willen. Want een paar maanden zonder werk, dát red ik nog wel, maar mijn lichaam hunkert naar innig minnekozen.
Als je mijn blogs volgt, dan heb je inmiddels wel door dat ik seksueel behoorlijk actief ben. Nou ja, was. Bij tijd en wijle ben ik een soort van predator die de krochten van de kroegen uitkamt, op zoek naar de hijgende hyena die mijn lusten weet te temmen. Maar dat kan nu niet, met die kutcorona.
Porno kijk ik wel, en dat helpt. Zeker in combinatie met de vele speeltjes die ik in de loop der jaren verzameld heb. Maar op de een of andere manier hunker ik altijd naar precies datgene wat onbereikbaar is. En dat is voor nu een vluchtige bedpartner. Iemand die mijn dijen likt, die mijn borsten plaagt. Die mij ongenadig hard op mijn knieën dwingt, of mijn slip van mijn kont rukt. De hunkering naar mannen- en/of vrouwenvlees; het is gekmakend.
Met mijn bekende hoofd durf ik niet online te gaan. Ik bedoel, webcamseks met iemand bijvoorbeeld. Ik kan dat niet. Stel dat de beelden viraal gaan, dan kan ik weer bij Jinek alles gaan uitleggen. Daarbij vervult de webcam mijn lusten niet, weet ik uit ervaring.
Ik heb ooit een redelijk vaste relatie gehad en als ik dan in het buitenland aan het filmen was, lag ik ’s avonds in bed mezelf te verwennen, terwijl de camera van mijn telefoon op mijn bovenbeen mijn handwerk vast legde. Zodat mijn ventje mijn verlangen in levenden lijve zag glinsteren. En hij hielp tegelijkertijd zichzelf een handje, waar ik dan weer heel erg op reageerde. Maar ik vond het uiteindelijk maar een soort van placebo effect; je hebt het idee intiem te zijn, maar je merkt er eigenlijk geen flikker van.
Extra speeltjes bestellen en laten bezorgen kan natuurlijk. Heb ik ook gedaan. En dat helpt een paar dagen. Maar het is niet hetzelfde. Ik mis de ademhaling, het gekreun, de ondeugende blikken, die veelbetekenende grimas van extase, of een lok haar, die ik kan vast grijpen als ik mijn hoogtepunt voel naderen. In plaats daarvan wandel ik dagelijks bloedgeil naar de supermarkt. Voel ik aan een schandalig dikke komkommer, speel ik met een tros bananen en hoop ik dat die ene vakkenvuller de hint begrijpt en mij stiekem naar het magazijn dwingt. Waar hij mij over een pallet toiletpapier gooit en hij zonder enige gêne mijn klotsende vakje vult.
Maar iedere keer is het toch nét weer niet dat. Dan reken ik een magnetronmaaltijd af, een fles wijn en een broodje voor de volgende ochtend. En thuis zet ik Netflix maar weer eens aan en tik ik op mijn telefoon voor de zoveelste keer Pornhub in. Routineus doen mijn vingers hun taak en hoop ik ondertussen bloedchagrijnig op betere tijden. Of op een vakkenvuller die in zijn broekje wél een wichelroede voor hunkerende vrouwen heeft.
Had ik nu toch maar die dikke komkommer meegenomen.
bron: pixabay.com
