Bron: pixabay.com
We zijn inmiddels bij de P aangeland, in de serie Ouwe meuk is ook leuk! O, geen O? Nou ja, ik heb Ozzy Osbournes No Rest For The Wicked, maar die sla ik liever even over. Hoewel het nostalgische waarde voor me heeft – Ozzy was het állereerste concert dat ik bezocht – kan de beste man eigenlijk niet zo best zingen en heb ik ook geen zin in dat soort hardrock. Ik heb ook even getwijfeld over de eerste in de P-categorie: Pavlov’s Dog. Dat is nogal een, uuh, acquired taste zeg maar. De hoge, nasale stem – met flink vibrato – van zanger David Surkamp is zo apart, zo vreemd, daar moet je wel van houden, of op zijn minst aan wennen.
Maar de muziek is wel heel erg goed, als je zoals ik wel van een beetje stevige gitaren houdt. Daarbij zaten er een violist en een fluitist in de band, wat het allemaal een chic, wat klassiek tintje geeft. Sowieso doen de composities een klassieke achtergrond vermoeden.
Pampered Menial was hun debuutalbum, waarna ze At the Sound of the Bell uitbrachten, waarvan ik eigenlijk dacht dat ik die ook in de collectie had, maar die zal wel bij een ex zijn achtergebleven. De band heeft nooit echt succes gekend, wat ook komt omdat ze maar een beetje aanrommelden met verschillende uitgaves van dezelfde albums. Niet handig voor een herkenbaar profiel, zeker niet in de jaren ’70.
Toch zijn ze nog steeds actief, naar het schijnt. Als golden-oldies band. Zou ik best een keer willen zien eigenlijk. Hieronder wat mij betreft de 2 mooiste nummers van hun debuut:
Episode (hier een recente live-versie, waarbij Davids stem een stuk minder heftig klinkt dan op de albumversie)
Song Dance (de albumversie, dus met die nasale stem, maar wat een geweldige gitaarsolo!)
