Vorig jaar waren ze het finaal vergeten, die pubers van mij. Ik liet mijn aanvankelijke teleurstelling destijds wel even blijken. Maar omdat ik niet zo moederdaggerig ben, kon ik er verder best mee leven. Nou ja, een beetje dan. Eigenlijk had ik het hele debacle allang vakkundig verdrongen, maar op Facebook werd ik er door niet zo vergeetachtige vrienden toch weer aan herinnerd. En gisteren was het dus zover: Moederdag 2020. Nieuwe ronde, nieuwe kansen voor het pubervolk.
(eigen foto LB)
Ik kan de eerste alinea’s van de 2019-blog zo copy-pasten: exact hetzelfde verloop. Eerst zit ik met een kop koffie in de tuin. Dan met nog een koffie op de bank, want buiten is het best wel frisjes. Ik kijk naar Trucker Babes – een serie over stoere vrachtwagenvrouwen – op tv. Een van de dames heeft, naast een geheel getatoëeerd lichaam, een piercing tussen haar voortanden. Fascinerend. Maar niet echt.
(eigen foto LB)
9 uur. Mijn dagelijkse vastentijd (blijkbaar deed ik vorig jaar ook al aan intermittent fasting) is nog niet voorbij; het is nog lang geen middag. Dus ik ben en blijf geduldig. Toch maar weer naar buiten. Mijn tuin verwent mij alvast met een hoop kleur. Ik staar naar een groenglimmende (stront?)vlieg op een paars clematisblad, naar een koolmeesje dat verwoed mijn palm sloopt, en luister naar een rete-irritant piepding in de vlierbessenboom van de buren. Een pasgeboren vogelbeest dat luidkeels om eten schreeuwt, wat moeders moet gaan halen. Hoe toepasselijk.
10 uur. Ik sta in dubio. Zal ik toch maar weer zelf de tafel dekken en broodjes bakken? Ik eet helemaal geen brood meer, dus voor mijzelf hoef ik het niet te doen. Ik doe het toch. Dan bedenk ik me dat ik nog keto-broodjes in de vries heb. Ik flikker er eentje bij de verse zondagsbroodjes in de oven. Dat zal me een feest worden.
10:30 uur. Ik bel de beste en liefste moeder van de hele wereld: mijn eigen mama. We kletsen een half uurtje, onder andere over vorig jaar. Zelfs zij kan het zich nog herinneren. Blijkbaar was ik toch best wel teleurgesteld, ja; het heeft indruk gemaakt. Dit jaar heb ik voor mijn mam in ieder geval een klein cadeautje en een moederdagkaart met nostalgische foto’s besteld en laten bezorgen. En het kwam nog op tijd aan ook, lang leve de online shops. Ze was blij.
11 uur. Ik heb toch maar tafel gedekt. Met mango, eitjes en avocado. En met kaarsjes. Voor mij. Nog geen geluid van boven. Op de radio blaten de Spice Girls “Mama, I love you”. Konden ze nou echt niks beters vinden? Iets van Metallica of zo? Of Genesis? “You listen, you teach me mama. And I know, inside you care…”
11:30 uur. Gestommel op de trap. Ik blijf rustig op de bank zitten. Vervolgens hoor ik niks meer. Spelen ze nu daadwerkelijk verstoppertje? Ik sta op en loop naar de keuken. Niks. Ineens springen zoon en dochter tevoorschijn uit de nis naar de kelder, luid “Hallo Muddi!!” roepend. (Dat is hun standaard uitspraak voor “Mutti”; het Oostenrijkse “moedertje”). Ze vallen me om de nek.
“Fijne Moederdag, mams!”
Háh! Ze hebben ’t niet vergeten!! Gelukt.
We gaan ontbijten. Gniffelend zitten ze elkaar aan te kijken. Ik neem aan dat ze zitten te wachten op het moment dat ik “geen cadeautjes?” zeg. Mooi niet. Ik ben al tevreden. De mega knuffel en het niet vergeten is genoeg; de rest is niet nodig, wat mij betreft. Als ik iets uit de koelkast haal, liggen er bij terugkomst ineens twee keurig ingepakte cadeautjes op mijn bord. Hun triomfantelijke blikken spreken boekdelen.
(eigen foto LB)
“Kijk, niet vergeten!” grijnst zoon.
“We hebben het maar opgeschreven in onze agenda’s; vorig jaar was pijnlijk genoeg, haha!” Verstandige kinderen heb ik toch.
“Is van ons allebei. Hop, uitpakken, mam!”
Een heerlijke bodylotion die “meteen de huid strak trekt” (heel belangrijk voor moeders in de overgang) en een superlekkere eau de toilette, speciaal voor mij op kleur (rood) uitgezocht. De geur was aanvankelijk nevenzaak, maar blijkt nu toch wel heel speciaal. Hij lijkt als twee druppels (parfum)water op mijn all time favourite van Desigual, die tot mijn grote verdriet een tijd geleden uit de handel is genomen. Ontroerd geef ik ze een dikke, corona-ongeschikte bedankknuffel. Zo lief!
Tijdens het ontbijt hebben we het even over de moeder van de beste vriendin van dochter. Die is een jaar of acht geleden redelijk plotseling gestorven aan kanker. Elke Moederdag is weer een intens verdrietige dag voor het vriendinnetje, want het herinnert haar aan de moeder, die ze zich niet eens meer herinneren kan. Dat is óók Moederdag…
We hebben het echter ook over de plekken waar we overal beugelelastiekjes vinden, over het refurbishen van skateboards en – na een per ongeluk luide wind van dochter – over de manieren waarop je geluidloos scheten kunt laten. Business as usual. Trots kijk ik naar mijn kroost. En eigenlijk ben ik ook een beetje trots op mezelf: dat ik deze mooie mensen heb weten te fabriceren. Vandaag heb ik de allerperfecteste kinderen die een moeder zich kan wensen. Elke dag eigenlijk. En Moederdag vergeten ze, volgens mij, ook nooit meer.
