Een zwaar toepasselijke song in deze tijd is “The World Retreats” van David O’Dowda. Een melancholische, melodieuze song over hoe de wereld zich terugtrekt en tot een stop komt. Langzaamaan, met een beetje nieuwe zuurstof, begint alles langzaamaan weer te ademen…
Fly low dear, dance beneath the trees
If only we had oxygen, then we’d begin to breathe
Lie low dear, fix yourself a life
We could be the wealthy ones, if we could only emigrate
These walls get closer by the night
Everything gets delicate and everything in flight
And we can watch, while the beauty takes it’s toll
And we can stop, while the world retreats
En meteen daarna luister je dan deze: “A Quiet Life” van Teho Teardo & Blixa Bargeld. Want op het terugtrekken volgt het stille leven. Of liever gezegd, het verlangen naar een stil en teruggetrokken leven. Weg van de gekte, de zonde en de manie.
Beide songs stammen overigens uit het tweede seizoen van de Duitse Netflix-serie “Dark”. Ik vind het zelf een geweldige, intrigerende serie, maar de fantastische verhaallijn is nogal lastig te volgen, aangezien er verschillende tijden dwars door elkaar heenlopen. Een tijdcorridor, ontstaan door een incident in de nabije kerncentrale, maakt dat mogelijk. Daardoor beïnvloeden de personages hun eigen toekomst (en verleden). Een soort gecompliceerde versie van Back to the Future. Helemaal mijn smaak. En de deels zwaar melancholische muziek in die serie dus ook. Waarvan akte.
