Behalve mijn bloedeigen kinderen heb ik de afgelopen 9 weken niemand meer aangeraakt. En de eerste twee weken zelfs mijn kroost niet, want het was nog niet bekend of dat ‘mocht’. Mijn kinderen leven namelijk de helft van de tijd bij hun vader en dus niet “in mijn huishouden”. Niet dat ik hen niet aan wilde raken; zij wilden het zelf niet, want: “Stel je voor dat we jou besmetten, mam…” En nog steeds zijn ze zeer terughoudend wat knuffels en nabijheid betreft. Want bang.
Nu vond ik het aanvankelijk geen groot probleem; ik ben geen overmatig knuffelaar, ik heb een hekel aan beleefdheidszoenen en zelfs aan handen schudden. Ik hoef echt niet Jan en alleman aan te raken en dat Japanse buiginkje vond ik dan ook helemaal prima. Maar onderhand ben ik het zat. Ik ben coronamoe. En ik heb daadwerkelijk huidhonger. Ik wil gewoon dat iemand me even knuffelt. En een winterslaap in de zomer houden, zodat, als ik wakker word, alles voorbij is.
Maar dat alles kan niet. En mag niet. Want maatregelen. En die zijn “nieuwnormaal” in onze Covidische samenleving, dus het gaat niet meer voorbij, blijkbaar. Als straks de grenzen opengaan, mag ik eindelijk weer “vrij” reizen. Niet dat ik de behoefte heb om meteen weer op vakantie te gaan; ik kan me er niets bij voorstellen om nu ineens in een ander land te bivakkeren, waar Corona – nu wat meer verdekt opgesteld – ook nog steeds huishoudt en waar de bevolking net zo mat en moe is als thuis.
Alleen maken die maatregelen, die idiote boetes en angsten voor tweede golven het leven (en ja, ook die vakantie) wel schier onmogelijk. Zó wordt dat nieuwe normaal zeker niet normaal. Straks zal ik mijn lief hopelijk weerzien, na vier maanden gedwongen gescheiden leven (die duizend kilometers waren onoverbrugbaar door Corona). En dan mag ik hem niet eens aanraken; ik moet op 1,5 meter afstand blijven want we leven niet in hetzelfde huishouden. Ik denk dat ik hem dan maar officieel tot “seksbuddy” bestempel; dat was ie toch al. Maar het is en blijft krom. Spastisch. En heel schrijnend, ook.
Kleine kinderen die zó blij zijn dat ze elkaar eindelijk weer zien op school dat ze elkaar in de armen vallen, met een juf die er meteen tussen springt en “Dat mag niet!” roept. Of de dementerende mama in het verpleeghuis, die wegkwijnt. “Vanaf morgen gaan alle verpleeg- en verzorgingshuizen hier in de regio dicht voor bezoek. Ik kan wel janken. Mam is 94 en woont dus in een verzorgingshuis. Eergisteren belde ze en vroeg waarom ze daar nog steeds moest blijven; ze had toch niets verkeerd gedaan? Ze is zo verdrietig, snapt het allemaal niet zo goed meer. Eigenlijk helemaal niet meer.” Klein, maar zulk groot leed…
Er zijn steeds meer depressieve mensen. Zomaar een verhaal: “Wij merken al sinds een paar weken dat ze niet lekker in haar vel zit. Ze blijft maar in bed liggen en maakt een passieve indruk. We hebben de afgelopen weken zo vaak gevraagd hebben wat wij voor haar kunnen doen. Nu heeft ze het zelf gezegd: ze is depressief. Nu gaan we maar elke dag met haar wandelen, op afstand, want iets anders mag niet.”
Boetes die te pas en te onpas (vooral dat laatste) uitgedeeld worden omdat mensen elkaar opzoeken. In feite omdat mensen van elkaar houden. En dat mag niet meer. Ouders die hun kinderen met een gebakje verrassen, dat in het park op gepaste afstand opeten en dan met een absurd bedrag beboet worden wegens ‘samenscholing’. Hoe is het mogelijk? Dit mag toch niet?
Gelukkig zijn een hoop van die door overenthousiaste, machtsgeile boa’s uitgeschreven boetes niet inbaar wegens onterecht. Ik zou meteen een rechtszaak aanspannen. Dan maar de bak in, omdat ik mijn ouders een knuffel wil geven of mijn partner wil omarmen en zoenen na maanden abstinentie. Zijn ze nou helemaal knettergek geworden…
En dáár word ik dus moe van. Depressief wil ik het nog niet noemen, maar dit is vermurwend. En niet gezond. En juist dat gezonde, dat is het hele issue: ga als overheid alsjeblieft aan de slag om je bevolking weer gezond en weerbaar te krijgen? Laat mensen naar buiten gaan, laat ze met elkaar sporten. Zorg ervoor gezond eten betaalbaar wordt en al die geproceste meuk te duur, zodat ze niet alleen maar obesitas en welvaartsziekten veroorzakende bagger naar binnen werken.
Zorg dat ze die bergen aardappelen, vlees en groente van eigen boeren eten en niet de fastfoodvullis van McDonalds of die gemanipuleerde rotzooi van Nestlé, Kraft en consorten. Zorg dat overgewicht aangepakt wordt, maak suikerhoudende levensmiddelen en alcohol duur. En investeer eindelijk weer wat nodig is in die gezondheidszorg, in plaats van alles eruit te knijpen wat eruit te persen valt. Maar verbied mensen niet samen te sporten. Open die sportscholen. Stimuleer het naar buiten gaan, óók samen. En laat mensen knuffelen. Ze hebben het, net als ik, zó nodig om weer een beetje gezond en weerbaar te worden…
bron: pixabay.com
Lieve Lou, zo herkenbaar. Gelukkig woont mijn lief bij mij, dat scheelt in de huidhonger, maar ik ben ook zó moe en mat van het uitzichtloze, de angst, het zó tegennatuurlijke vreemde afstand houden. Sterkte xxx
Je schrijft het heel treffend…. als verstokte vrijgezel, absoluut geen knuffelaar wil ik nu zelfs eens iets van aanraking, aandacht en gewoon… normale omgang…