Bron: pixabay.com
De laatste cd in de categorie P van de serie Ouwe meuk is ook leuk! is The Collection van The Pointer Sisters. Inderdaad staan hun negen grote hits erop, de andere negen lijken als vulling te fungeren. Ik vond er in elk geval op zijn best weinig aan, tot bar slecht zelfs. Hun laatste hit dateert alweer van 1984, het voor de film Beverly Hills Cop geschreven nummer Neutron Dance. Toch zijn ze nog steeds actief, dit jaar vieren ze hun 50-jarige jubileum. De samenstelling is in de loop der jaren verschillende keren gewisseld, tot uiteindelijk de twee oudste zusters Ruth (74) en Anita (72) overbleven, eerst aangevuld met Ruths’ dochter Issa, en later met haar kleindochter Sadako. Zoals bij veel Amerikaanse artiesten het geval is, begonnen ze in de gospel, maar scoorden hun hits met disco en soul.
Ik heb er een viertal uitgezocht, voornamelijk het oudere werk, omdat ik dat nou eenmaal leuker vind dan de geijkte, poppy hits als Jump en I’m So Excited. Hoewel ik die ook heus wel keihard meezing als ze toevallig langskomen. Maar muzikaal gezien heb ik toch meer met de soulachtige nummers.
Hun eerste grote hit, die iedereen kent in elk geval, was Fire (geschreven door Bruce Springsteen), wat mij betreft nog steeds een van hun beste nummers. Eerder besprak ik al de cover door Des’ree met Babyface, die ik misschien nog wel beter vind.
Daarop volgde Happiness, een lekker vrolijk soulnummer. Het was later blijkbaar ook de soundtrack voor de film Donnie Brasco, maar dat was mij even ontgaan. Ik had eerst een live-versie, waarin goed te horen is hoe goed die meiden eigenlijk kunnen zingen. Maar de kwaliteit was te slecht, dus dan maar de 12-inch-versie.
Hierna volgden nog wat andere singles, begin jaren ’80 waren ze op het hoogtepunt van hun succes en behoorlijk productief. Should I Do It is van 1981, waarna de stijl best wel veranderde, maar daar was de tijd ook naar. Hier zijn ze bij TopPop, geplaybackt natuurlijk, maar tenminste wel met bewegend beeld.
Als laatste heb ik gekozen voor Automatic, omdat dat nummer goed illustreert hoe hun muziek veranderde. En ’t is ook gewoon een heel gaaf nummer, met bij uitzondering Ruth als leadzangeres. Die lage stem van haar maakt het echt apart. Let hier ook even op de, uuh, bijzondere outfits. Holy crap, what were they thinking? Waarschijnlijk hetzelfde als iedereen die in die tijd leefde; hoe groter en kleurrijker hoe beter. Bijna iedereen zag er in die tijd uit, zoals mijn oudste broer het treffend omschreef, als een op hol geslagen stoplicht. Ach, nostalgie…
