Bron: de.wikipedia.org – CC4.0 Share-Alike Int’l – Author: Nesta592 (2017)
In 1987 was ik in Budapest. Daar kocht ik in een piepklein winkeltje voor een paar Forinten een van mijn eerste, niet zelf opgenomen cassettebandjes: het album Momentary Lapse of Reason van Pink Floyd. En nu, 33 jaar later, luister ik nog steeds regelmatig naar die songs. Niet meer op cassettebandje (ik weet niet eens waar het ding gebleven is), maar op Spotify. Times change.
Ik kocht dat bandje vooral vanwege één song: Learning to Fly. Ik krijg daar altijd zo’n ondefinieerbaar, melancholisch gevoel bij. Toen al, en nu nog steeds.
Into the distance a ribbon of black
Stretched to the point of no turning back
A flight of fancy on a windswept field
Standing alone my senses reeled
A fatal attraction is holding me fast how
How can I escape this irresistible grasp?
Can’t keep my eyes from the circling skies
Tongue tied and twisted just an earth bound misfit, I
Maar ook de andere songs op dat album geven me die sensatie. Een gevoel van verloren zijn in een steeds onbegrijpelijker wordende wereld. Eén misstap en je dondert in een groot, zwart gat. En dat is nou precies het gevoel, waarmee ik op dit moment door de hele samenleving wandel.
One slip, and down the hole we fall
It seems to take no time at all
A momentary lapse of reason
That binds a life for life
A small regret, you won’t forget,
There’ll be no sleep in here tonight
Dat gevoel. Dat is mijn “Coronacrisisgevoel”.
