Langs de kant van de snelweg staat een groot bord, waarop in lichtgevende letters “Samen tegen Corona” wordt vermeld.
“Krijge we file?” vraagt Pa verschrikt, “ik heb de pest an files!”
“Nee hoor, op dat bord staat “Samen tegen corona.” Dat is die gemene griep, weet je nog?” leg ik uit.
Pa graaft fronsend in zijn gaterige geheugen en knikt vaag. Hij zucht. En denkt.
We passeren een politiebusje met 2 onbemondkapte agenten, naast elkaar, voorin. Zouden dat 2 broers zijn die nog gezellig bij hun ouders wonen?
Op de radio zijn weer vreselijke verhalen over het verfoeide virus. Dan maar op Sky Radio, waar John Denver met Country roads, take me home, to the place I belong, te horen is. Een gevoel van tranentrekkende weemoed overvalt me. Het is een wonderlijke wereld en ik kan en er maar niet aan wennen. Pa ook niet; het is vast genetisch bepaald. Ik zucht. En denk.
Toch knap dat iets wat niemand kan zien de wereld plat legt en in een angststuip kan krijgen. Opmerkelijk ook dat andere dan de officiële berichten hierover, al snel in twijfel worden getrokken, belachelijk gemaakt, afgedaan als onzin en zelfs van internet worden verwijderd. Terwijl daar toch heel interessante dingen bijzitten, die het overdenken in ieder geval meer dan waard zijn. Wel doordacht, goed onderbouwd én gebaseerd op eigen ervaringen. Door zeer gestudeerde types, die hun sporen ruimschoots hebben verdiend. Zouden die nu ineens niet meer weten waar ze het over hebben?
En veel zaken die in het verleden een keihard feit leken te zijn, zijn toch inmiddels achterhaald? Wat vandaag de grootste waarheid is, blijkt morgen een misvatting. Of zelfs een leugen. Of we gaan door voortschrijdend inzicht de zaken anders beschouwen. De tijd achterhaalt alles.
En angst is ook niet bepaald bewustzijnsverruimend, dus Coronakokerdenken ligt logischerwijs loodzwaar op de loer. En voor elk zogenaamd feit is wel tegenbewijs te leveren. Of een andere interpretatie te vinden. Bestaat er wel zoiets als een werkelijke waarheid? Of een waarlijke werkelijkheid?
Feit is natuurlijk wél dat iedereen overtuigd is van z’n eigen gelijk. En we willen ook altijd graag méér gelijk hebben dan de ander. En vervolgens willen we dat gelijk óók nog eens krijgen. Vreemd eigenlijk; dat wat je al hébt dan óók nog willen krijgen… Wat heb je daaraan?
“Enne… waarom is die croma-griep tege same?” wil Pa, na veel gepeins, weten.
Hij draait de boel om, maar zó kan je er natuurlijk ook naar kijken.
“Dat is volgens de regering beter voor onze veiligheid,” leg ik uit.
“Wat een onzin! Geloof jij dat? Ik vertrouw het voor geen meter!” briest hij.
“Anderhalve meter, Pa; één meter is te weinig.”
“Nee, as ze dat gaan zegge, mot je op gaan passe…,” vervolgt hij, verontwaardigd snuivend.
“O ja? Waarom dan?”
“Dat zeide ze in de oorlog ook tege de Jode! En de goedgelovige ginge braaf mee naar het kamp – voor hun eige veiligheid – en mooi an het gas!”
Zo sprak, in een helder moment, de 96-jarige man, die alle boeken over de Tweede Wereldoorlog drie keer heeft gelezen.
Veiligheid wordt betaald met vrijheid.
bron: pixabay.com (+ eigen toevoeging)
