Al maanden schrijf ik niet meer. Ik schreef eigenlijk altijd graag mijn eigen ervaringen van me af. Schrijven was een manier om dingen in een ander perspectief te zien. Maar als die ervaringen te druk en te heftig worden, lukt me dat blijkbaar niet. Niet meer. Mijn hoofd gaat op slot en woorden vinden met geen mogelijkheid nog een weg naar buiten.
In deze afgelopen maanden is de wereld, ook de mijne, ingrijpend veranderd. Aan het begin van de crisis leek het alsof iedereen opeens socialer werd. Samen juichen voor de zorg, elkaar steunen ‘want we moeten het SAMEN doen’, etc. Maar dat duurde maar even.
Inmiddels zijn de lelijke kanten van ‘de mens’ als zodanig volop zichtbaar. Regels hoeven niet meer gevolgd te worden als een situatie te lang duurt. Of dat gedrag een ondernemer een fikse boete oplevert, maakt niet uit. Die zorgmedewerkers voor wie geklapt werd, moeten nu – in ieder geval als het om het verpleeghuispersoneel gaat – ‘aan de hoogste boom geknoopt worden’. Bijzonder ook: ziekenhuis is goed, verpleeghuizen zijn slecht. En de overige sectoren worden doodgezwegen. Dat was deze week weer eens goed te zien toen de ziekenhuizen voorzien werden van haring en de vertegenwoordigster van de visverkoopbranche net deed of ze daarmee ‘de zorg’ steunde.
Rekening houden met elkaar is allang weer voorbij. Ikke, ikke, ikke. En de rest heeft te slikken en mag er vervolgens in stikken, toch? Letterlijk, want ben jij de pechvogel die het volgens velen nauwelijks nog voorkomende en volgens sommigen zelfs niet eens bestaande virus tóch oploopt, dan stik je met een beetje pech. Maar dat maakt niet uit. “Wij Nederlanders” houden nu eenmaal niet van regeltjes en keurslijven. En we laten ons zéker ook niet voor de gek houden door de overheid (want die heeft vanzelfsprekend echt groot belang bij het verlengen van een crisis).
Door mijn werk zit ik nu al maanden middenin de corona-ellende. Ik heb de 5G complotdenkers ‘in real life’ gesproken. Ik zie van (veel te) dichtbij hoe corona dé inkomstenbron van de pers, de media-aasgieren is geworden. Zie wat ’t doet met patiënten en vaak nog schrijnender; wat het doet met hun families. Lees noodgedwongen de berichtgeving en de reacties erop. Oók die over BLM protesten, want het één kan nu niet los gezien worden van het ander.
En dat alles heeft voor mij maar één gevolg. Ik voel een enorme afkeer tegen mensen. Tegen hun manier van denken. Tegen hun gedrag. De mensen die belangrijk voor me zijn en waarvan ik denk dat ze daadwerkelijk góed zijn, zijn gereduceerd tot een zeer minimaal aantal. De behoefte om mijn ervaringen of mening te delen is ook volledig verdwenen. Waarom zou ik? Om gelezen te worden door een grote groep egoïstische, roeptoeterende koppensnellers? Verspilde woorden. En vooral: verspilde energie.
Tenzij ik mijn mening ooit flink bij moet stellen, doordat ik om wat voor reden dan ook merk dat de gemiddelde mens toch niet zo enorm verrot blijkt als ik nu denk, is dit dan ook mijn laatste stuk voor HoeVrouwenDenken. Ik zal de dames en de HoeMensenDenken-club erachter enorm missen. En sommige lezers ook. Het grote, vermorzelende, schampere, veroordelende publiek echter niet. Dag mensen.
Bron: Pixabay.com
Bericht van de redactie:
Lieve Yone, we snappen het. Echt. Allemaal. Alle begrip voor jouw situatie en voor de moeheid en de verbittering die deze omstandigheden met zich meebrengen. Bij deze in ieder geval dankjewel voor al jouw inzet en vele bijdrages voor HoeVrouwenDenken. We zullen je ontzettend missen hier in ons redactielokaal en -team. Hopelijk blijf je toch nog af en toe bij ons als gastschrijfster; jouw stukken brachten telkens weer een hoop teweeg en werden hoog gewaardeerd. Voor nu wensen we je alle liefde, positieve ervaringen en kracht, maar vooral rust in je hoofd en in je leven. Hopelijk tot gauw. Dikke kus.
*HVD GROUP HUG!!*
Hoe goed begrijp ik jouw ‘keuze’ omdat ik al jaren geleden gestopt ben met schrijven. Schrijven was een ‘eerste levensbehoefte’ waarvan ik dacht dat het nooit zou stoppen totdat er iets gebeurde in mijn/ons leven en ik , net als jij, de mens in al zijn lelijkheid aanschouwde. In mijn hoofd schrijf ik de verhalen die nooit het papier zullen halen en ook nooit gelezen zullen worden…en dat is goed want het zou me niets brengen. Ik wens je alle goeds toe Yone!!