Mijn naam is Emma Breeder. Sinds kort ben ik alleenstaande moeder en gaan schrijven over alles wat mij bezighoudt. Via Hoevrouwendenken wil ik dan ook graag inzicht in mijn (nieuwe) leven geven.
Tot voor kort had ik het allemaal. Alles wat een vrouw zich wenst. Ik had een leuke vent en een prachtige zoon (die laatste heb ik nog steeds). Ik woonde in een kast van een huis met een grote tuin. Ik had mijn cabrio om in rond te toeren en mijn glaasje wijn op het terras in de avondzon. En aan het einde van iedere maand hielden we meer dan genoeg geld over. Ons sociale leven was groots, we reisden waarheen we wilden (vóór Corona, natuurlijk) en waar ik maar keek, vloeide de champagne steeds rijkelijk. Ik leefde in een droomleven. Toch heb ik er heel bewust afscheid van genomen.
Ik kon het niet meer. Ik kon simpelweg niet langer liegen. Onze zoon straf ik meestal op gepaste wijze wanneer ik merk dat hij gelogen heeft, maar toch deed ik zelf minstens tien jaar lang hetzelfde. Die hypocrisie was ik beu. Van de ene op de andere dag heb ik mijn koffers gepakt en ben ik uit mijn ogenschijnlijk weelderige luxe-wereld gestapt. Samen met onze zoon. Ik kwam terecht in een propperig flatje van 45 m2, ongeveer de grootte van mijn vroegere zithoek met open haard.
En nu moet ik dus ook ineens rondkomen met een behoorlijk karig budget. Ik kan mijn karretje niet langer doelloos vullen; in de supermarkt moet ik continu afwegen wat ik daadwerkelijk nodig heb. En dat kost mij best een hoop kracht. Maar ik doe het. Met mijn rug recht.
Reizen zit er sowieso niet meer in en mijn sociale leven is ingekakt. Als de vulling van een slecht gebakken lava-cake vloeiden de kennissen uit de warme kern, waar ik ooit ook in verkeerde. Ik zie mijn ouders nog en that’s it. Vriendinnen zijn vage bekenden geworden. Ik werd uit verschillende groepsapps gegooid.
Laatst liep ik zo’n ‘vriendin’ tegen het lijf. Gewoon op straat. Ongemakkelijk kirde ze wat woordjes van geveinsd interesse, om vervolgens net te doen alsof haar telefoon ging. “Sorry, deze moet ik écht even nemen, hoor!” en snel rende ze weg.
Een persona non grata noemen ze mij, geloof ik. Maar ik vind het wel best. We beginnen opnieuw. Mijn zoon en ik. From scratch. Met niets. Het absolute nulpunt is ons fonkelnieuwe startpunt.
Maar mij slaat hij niet meer.
bron: pixabay.com
