Mijn zoon en ik lopen door de supermarkt. Het is voor ons allebei nog wennen, kopen met een budget. Deze week moeten we het doen met 80 euro. Dat is voor mij belachelijk weinig geld, maar ik weet dat er hele gezinnen zijn die het met nóg minder moeten doen. Klagen doe ik dus zeker niet.
Argeloos gooit onze zoon alles wat hij lekker vindt in ons karretje. Van verse pasta tot bizar duur broodbeleg. En ik zet alles mopperend terug. Tot zijn grote frustratie. Hij snapt best wat er aan de hand is; hij wéét waarom zijn vader en moeder niet meer bij elkaar leven. Maar de consequenties wil hij nog niet zien. Hoeft ook niet; hij is immers nog een kind. Ons kind. Maar ja, waar hij parmaham en rosbief wil, neem ik inmiddels genoegen met boterhamworst.
Dat gaat zo door totdat ik het beu ben. Ik mopper tegen hem, en dat doe ik echt niet snel. Dan spreek ik met hem af dat hij voor 40 euro aan etenswaar in zijn kar mag doen en ik doe hetzelfde. We spreken over 5 minuten af, vlak voor de kassa. Natuurlijk weet ik zeker dat zijn kar vol ligt met chips, cola en koekjes. En dat mijn kar vol zal liggen met gezonde maaltijdingrediënten, brood en melk. En wat chocolade, want ik moet deze week ongesteld worden.
Ik ben dan ook positief verrast als we elkaar vijf minuten later tegenkomen. Vol trots laat hij de inhoud van zijn kar zien. Appels, bananen, verse tomaten, een groot blok kaas en – het kon niet uitblijven – een zak verse pasta. Want daar is hij dol op. Natuurlijk zit er ook een zak chips in, en een 12-pack blikjes met cola. Maar wél cola van het huismerk, niet het A-merk waar hij zo gek op is.
“Less is more,” grinnikt hij, als hij mijn verbaasde gezicht ziet. Ik moet er bijna van huilen. Dan kijkt hij in mijn karretje en met een grote glimlach peutert hij de reep chocolade tussen de bloemkool en het mager rundergehakt uit.
“Zullen we deze dan maar delen?” zeg hij.
Ik knik, maar eigenlijk wil ik hem knuffelen.
Morgen, als hij op school zit, koop ik wel een nieuwe reep.
Of twee.
bron: pixabay.com
Prachtig als je kind het zo oppakt!
Mijn kind moest ook schakelen, maar uiteindelijk bleek de luxe het echt niet te kunnen winnen van persoonlijk geluk 😉