Als je zo’n serieverslinder bent als ik, is het soms lastig weer iets te vinden waar je even je tanden in kunt zetten. En ik ben niet eens zo kieskeurig, niet qua genre of verhaal. Het moet alleen wel Nederlands- of Engelstalig zijn, want ik wil niet constant naar dat scherm hoeven kijken. Een van de redenen dat ik zoveel series kan kijken, is omdat ik ondertussen allerlei andere dingen doe. Zoals stukjes tikken.
The Bold Type
Af en toe haal ik tips uit de Veronicagids, maar de meeste van de aanbevolen series heb ik allang gezien. Op IMDB vertrouw ik niet meer zo, ten eerste zie je door de bomen het bos amper nog, en de ratings en reviews die erop staan, slaan wat mij betreft maar al te vaak nergens op. Dus het is gewoon een kwestie van klikken en kijken, en zo kwam ik terecht bij The Bold Type, beschikbaar op Amazon. Een serie gebaseerd op het leven van Joanna Coles, voormalig hoofdredacteur van Cosmopolitan (hold on, niet meteen afhaken!). Zij mede-produceert de serie en is de voice-over – met een heerlijke Brits accent – aan het begin van elke aflevering.
Het wordt omschreven als Sex & the City (SATC) voor millenials (nee echt nog even doorlezen), maar dat doet de serie absoluut geen recht. Ja, het gaat over 3 vriendinnen in New York, waarvan een net als Carrie schrijver is. De andere 2 zijn social media director en mode-assistent, ze werken alle drie bij het fictieve lifestyle-blad Scarlet. Hun liefdesleven wordt natuurlijk breed uitgemeten, maar niet zo eendimensionaal als in SATC. Maar de overige onderwerpen die worden aangesneden zijn veel interessanter.
Bron: pixabay.com
Awkward!
Meteen in de eerste aflevering, 5 minuten na het begin, word je geconfronteerd met een alledaags beeld waar je toch onmiddellijk een gevoel van vervreemding bij krijgt. De hoofdredacteur opent een boardmeeting met “I’m so happy to see all your bright, shining, young, ethicly, sexually and gender-diverse faces!”, terwijl ze een tafel vol met voornamelijk oude blanke mannen aankijkt. Die als eerste een artikel krijgen gepresenteerd over problemen die vrouwen bij de gynaecoloog kunnen ondervinden. Awkward! Dan wordt er gesteggeld over de woorden “punani” (een groep Amerikaanse indianen heeft ooit geklaagd over cultural appropriation van dat woord) en “V-J-J”, en dan denk je dat de plaatsvervangende schaamte wel compleet is. Tot het over seksspeeltjes en standjes gaat. Het is een scène die de toon van de serie weerspiegelt.
Inzicht
De uitdagingen voor de moderne (jonge) mens en de ingewikkelde actuele kwesties worden niet geschuwd, maar de serie weet toch een luchtige sfeer te behouden. Uiteenlopende onderwerpen wisselen elkaar af. Het een serieuzer (internet trolling, racisme, seksisme) dan het andere (vrouwen die een orgasme veinzen), waarbij over het algemeen nooit echt een oordeel doorklinkt. Niets wordt écht belachelijk gemaakt, en het levert volgens mij voor iedereen wel nieuwe inzichten op. En dan met name hoe ingewikkeld, hoe niet zwart-wit sommige dingen zijn. Dat mensen oprecht worstelen met dingen waarvan jij misschien denkt; stel je niet aan, maak je niet druk, waar héb je het over, terwijl zij zich serieus belemmerd voelen in hun functioneren.
Een smerig vrouwen-trucje
De derde aflevering levert een heel ander inzicht op, dat misschien nog wel meer de moeite waard is. Iets wat ik eigenlijk al wist, maar liever negeer, omdat het een smerig trucje is waar vrouwen zich soms van bedienen: het misbruiken van de seksistische moraal in de samenleving. Ja, die is er nog steeds, deal with it! Terwijl deze meiden weliswaar een stuk vrijer zijn dan mijn generatie, en al helemaal die van mijn moeder, lopen ook zij nog tegen ouderwetse ideeën en structuren aan. Zie de boardmeeting uit aflevering 1.
Bron: pixabay.com
Ze ontdekken dat een vrouwelijke politicus haar kleding aanpast als er ophef is over haar stemgedrag in het Congres. Want in de media is het uiterlijk van een vrouw maar al te vaak belangrijker dan haar politieke standpunten. Als ze er als een zuurstok bij loopt, gaat het daarover, en niet over de wet waar ze voor of tegen heeft gestemd, met alle consequenties van dien. De houding van de vrouw is begrijpelijk; ze heeft geleerd gebruik te maken van de status quo in de slangenkuil die het politieke speelveld is. Maar het is ook laf, houdt juist het systeem in stand en is een dolkstoot in de rug van de jonge generatie.
Overigens wordt in dezelfde aflevering óók de moeilijkheid, de dubbele standaard voor mannen benoemd; als een man over seks schrijft wordt daar een heel ander waardeoordeel aan gehangen dan bij een vrouw.
De moraal van het verhaal
We hebben nog een lange weg te gaan voor we af zijn van dit soort bullshit, de moraal die mannen en vrouwen (maar ook minderheden) anders beoordeelt en dus anders behandelt. Deze serie brengt dat niet alleen op best lollige wijze in kaart. Je wordt aan het denken gezet, ook als je jezelf als progressief, op de hoogte en/of “woke” beschouwt. Dat is best knap. Al zal juist de doelgroep die er écht iets van kan leren niet geïnteresseerd zijn. Maar gelukkig sterft die vanzelf uit.
