bron: pixabay.com
Onlangs las ik dat in een restaurant een oudere dame naar de ober snelde, teneinde hem te melden dat twee jonge stellen, die zojuist het etablissement hadden betreden, niet over waren gegaan tot het desinfecteren van de handen. Hoe het afliep weet ik niet, want van schrik vergat ik verder te lezen. Dit gaf stof tot denken voor de hele zondag.
Waarom doet iemand zoiets?
Zou haar gedrag voortkomen uit angst? Of uit boosheid? Mogelijk uit allebei; als je alleen bang bent, houd je je stil of ga je stilletjes weg. Maar als je boos bent, doe je dat juist niet; dan wil je graag actie! En zelfs reactie!
Was wijlen haar echtgenoot misschien ex-militair of korpschef bij de politie en heeft ze 40 jaar lang een strafregime en “regels zijn regels” meegekregen?
Beschikt ze over een buitengewoon broze gezondheid, na een vermoeiende periode van talloze intensieve, wekelijkse chemokuren in een vreemde stad?
Was ze vroeger op school al het braafste meisje van de klas, die de juffrouw stiekem en spoorslags informeerde over mogelijk wangedrag van medeleerlingen?
Is het bejaarde besje wellicht zo oud, dat ze “fout” geweest kan zijn in de Tweede Wereldoorlog? En wat is dan fout? Een vreemd besnorde Oostenrijker was er destijds met zijn zuiveringsacties ongetwijfeld van overtuigd, dat hij iets briljants deed, teneinde een – blond en blauwogig deel van – de mensheid een bijzonder grote dienst te bewijzen. Daarbij kwam hij weliswaar niet sympathiek, maar wel zeer overtuigend over.
Maar terug naar het restaurant; hoe zou die ober de berichtgeving van de dame hebben gevonden? En wat zou hij vervolgens hebben gedaan? Wat zou er door zijn baas van hem verwacht worden? De betreffende ongezuiverde jongelui beleefd doch dwingend verzoeken de handen alsnog alcoholisch te reinigen? Of doet de gerant dat hoogstpersoonlijk? En wat als ze dit weigeren? Hen op strenge toon wegsturen? En als ze het pand niet wensen te verlaten? De politie bellen? Zou die daarvoor komen?
Of is dat nu een taak voor de BOA’s geworden, die, met dit volkomen nieuw soort handhavende opdrachten, nu regelmatig met gevaar voor eigen leven te werk moeten gaan? Gewapend met gezond verstand en met het hart op de juiste plaats kom je in de regel een heel eind, maar niet in deze tijden. Niet als je mensen van rechtswege hun grondwettelijke vrijheden ontneemt. Dan heb je ineens veel gepeperder zaken nodig én een stok om mee te slaan.
De coronakliklijnen, waar een ruime meerderheid van de bevolking voorstander van zou zijn, staan, volgens de berichtgevingen, roodgloeiend. Verbazingwekkend. Verontrustend ook. Maar je snapt ineens dat mensen, die ”fout” waren in de oorlog, op dat moment meenden “goed” te doen. En hoe dat dan lelijk uit de hand kan lopen. En goed fout kan gaan.
Al het handelen komt voort uit goede intenties, ook als die alleen voor de persoon zelf gelden, heb ik ooit geleerd. Het klopt als een bus. En die goede intentie kan heel goed een riant gevulde kalfslederen portemonnee zijn. Naast macht. Of status. En veiligheid is een subjectieve beleving. Vrijheid ook. Evenals eerlijkheid. Zo kan het goed fout gaan.
