Als verdoofd zit ik op het bed. Ik probeer orde in de chaos te brengen. Het idee alleen al breekt me. Hoe dan? Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Wat had ik anders kunnen doen? Nee… Wat had ik anders MOETEN doen! Ben ik hier wel sterk genoeg voor?
De betekenis van de woorden dringen tot me door. De pijn, het verdriet. Maar vooral de pijn…. Zoveel pijn! Ja, dat is het. Zoveel tegenslag in dit gezin, zoveel zwaarte in het leven. Zoveel moeten vechten, positief proberen te blijven, zorgen, berusten en maar door moeten gaan. Iedere dag weer opnieuw. Al jaren is het leven zo ontzettend zwaar. Is het depressie? PTSS? Misschien wel beide. Ja, ik weet waar het vandaan komt.
Al ruim een jaar lang spelend met die gedachten. Een jaar van intense eenzaamheid. Van lijden in je eentje. De negatieve gedachten, al die emoties. Helemaal alleen. Niemand durven vertellen. Logisch ook. Het onderwerp is nog steeds taboe. Er wordt niet over gepraat. Mensen kunnen het niet begrijpen.
Of ze willen het niet weten. Want je moet sterk zijn in deze maatschappij. Sterk, vrolijk en hard. Negatieve emoties houd je voor jezelf. Zet je masker op. Houd je vuile was binnenshuis.
“Hoe gaat het met je?”
“Goed…”
Al van kinds af aan wordt dit antwoord verwacht. Wie wil er nu weten hoe het écht met je gaat? IK! Ik wil weten hoe het echt gaat! Praat met me! En ik praat met jou.
Mijn oren suizen, mijn blik is vertroebeld. Zittend op het bed houd ik me sterk. Probeer ik mijn tranen enigszins te bedwingen. Voor mijn kleine meisje. Mijn prachtige dochter die naast me zit en haar tranen laat gaan. Mijn lieve kleine dappere meid, die al zoveel heeft mee moeten maken en op haar tiende het leven al moe is. Maar eindelijk een klein beetje minder eenzaam.
Praat met me lieverd. Laat me toe. Laat me je vast houden en laat mijn omhelzing je kracht geven. Laten we samen huilen. Ik ben er voor je. Ik begrijp je.
bron: pixabay.com
