Soms moet ik echt in mijn geheugen graven als ik bepaalde albums tegenkom. En aangezien ik onverwacht nog wat van die uitgegraven albums met de L tegenkwam, moet ik nu toch even ’terugspringen’ naar die letter in het alfabet.
Bron: pixabay.com 1337986 (credits: user theglassdesk)
Zo wist ik niet eens meer dat ik een cd van Ladysmith Black Mambazo had (Two Worlds One Heart), weer zo’n afdankertje van de bieb. Ik denk niet dat ik ‘m ooit geluisterd heb, maar die lui waren ooit hip omdat ze iets met Paul Simon hadden gedaan. Was ook wel gaaf en vernieuwend, dat Graceland. Maar aangezien ik geen flauw benul heb wat er op die cd staat, slaan we die toch maar over.
Direct daarnaast staat Fear of Fours van Lamb. En ik weet wel dat ik die cd grijsgedraaid heb. Ook dit was destijds ontzettend vernieuwend, triphop begon net een beetje door te sijpelen naar de mainstream. Overigens niet per se mijn genre, maar het kán erg interessant zijn. Ik herinner me ook nog wel dat er twee nummers waren waar ik bijzonder dol op was. Maar welke? Geen idee, ik heb ’t in geen 20 jaar gehoord. Ik was wel benieuwd of ik daar met het opnieuw beluisteren achter zou komen, en of ik überhaupt het hele album af zou kunnen luisteren. Nou, nee dus. Maar Softly moet wel een van die nummers zijn geweest, want die pruim ik nu ook best.
De volgende vondst is een verzamelaar: Disco Classics mixed by Ben Liebrand. Die is ook wel erg leuk hoor. Liebrand was halverwege de jaren ’80 zo’n beetje de eerste DJ die op de radio mixte. En wij zaten dan met onze cassettebandjes klaar natuurlijk. Er staat een keur van hitjes op, maar ik vond deze wel erg toepasselijk in dit geval:
Going Back to My Roots – Odyssey
Voorts hebben we nog The Lighthouse Family, maar die hadden we rond kerst al eens gehad.
En tot slot Live – The Distance to Here, met megahits Run To Me en When the Dolphins Cry. En verder best wel stevige rock die ik tegenwoordig niet meer voor mijn lol op zet. Maar het nummer The Distance vind ik een aangename uitzondering.
