Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Hij heeft er overduidelijk geen zak van gesnapt. En met “hij” bedoel ik onze HMD-broer Maurits. Hij schreef namelijk een stukje over Linda in haar bikini (maar ja, wie doet dat nou niet) en de body positive beweging (hier ook weer: wie niet). En hoewel ik niet per se mee wil gaan in al dat lichaamspositieve gedoe (of in welk gedoe dan ook), schoot dit stukje me wel in het verkeerde keelgat.
Nu is inmiddels wel bekend dat Maurits nogal slankheidsbezeten is; iedere vrouw met een niet helemaal perfect lichaam (of slechts wat vetjes teveel) heeft dat volgens hem per definitie aan zichzelf te danken. Zij vreten stuk voor stuk te veel en doen te weinig aan sport. Doe als Maurits, dan word je vanzelf een gezonde en slanke meid met een ‘goed lichaam’. Zo simpel is het, volgens hem. Altijd. Voor iedereen.
Sowieso zijn onze mennekes van HMD maar wát druk met (schrijven over) onze vrouwenlichamen en hoe zij denken dat wij vrouwen daarover denken. Bijna opvallend. Zouden ze er dan echt zo vaak naar kijken? En stiekem toch erover oordelen? Of niet eens stiekem?
Huh?! “Een idee promoten”?
Afijn, allemaal prima te volgen hoor, dat gekrakeel over dat eeuwige evolutie-excuus en die enorme, geheel natuurlijke nageslachtsproductiedrang van mannen, waardoor ze enkel en alleen vallen op jonge, gezonde, ranke, vruchtbare babybaarmachines. Maar dat de “gemiddelde man” (wat dat ook moge zijn) liever een lekker slank, jong ding neukt in plaats van een door het leven geverfd oud wijf, is nu eenmaal niets nieuws.
Maar Maurits stelt in zijn stukje dat body positivity neerkomt op “het idee promoten dat elk lichaam mooi is. Of goed.” (Zijn woorden; zie blog). En dat is wat mij(n dikke reet) verontwaardigd deed opveren. Het gaat namelijk juist níét om het “promoten” dat elk lichaam per definitie mooi en/of goed is. Het gaat erom te laten zien dat dat er niet meer toe doet! Er hóéft niks meer gepromoot te worden.
Het gaat erom dat je je niet hoeft te schamen voor je lichaam, of dat nu dun, dik, jong of oud is. Het gaat erom dat het oordeel van anderen irrelevant is voor jouw lichaamsgevoel. Dat je niet meer aan anderMANs standaards hoeft te voldoen. Dat zou een fervent naaktloper c.q. -fietser van bovenmiddelbare leeftijd toch moeten weten.
Al het gewauwel over ‘esthetisch’ en ‘mooi’ is overigens prima; lekker doen als dat jou als man zó bezig houdt. Dat mannen iets anders mooi – of desnoods zelfs erotisch – vinden dan vrouwen, is immers ook niets nieuws onder de zon. En dat is ook meteen het hele punt: het dóét er geen (bal)zak meer toe wat die man (of vrouw) (of wie dan ook) vindt.
Zelfacceptatie
Body positivity gaat over perceptie van jezelf, over zelfacceptatie, en juist níét om het promoten van ’t idee dat ieder lichaam ‘mooi’ is. Het gaat om het jezelf goed genoeg vinden. Om tevreden zijn met jezelf. Om weten dat je er mag zijn, óók als je niet aan de modelmaatstaven voldoet. En vooral om ’t je niet langer hoeven schamen voor je lichaam, omdat anderen (en dan vooral mannen) het nodig vinden om anderen nog steeds puur op uiterlijkheden te beoordelen. Alles wat buiten hun optische comfortzone valt, jeukt klaarblijkelijk; neukmateriaal of jeukmateriaal, that’s the their (only) question.
Voor al die vrouwen die zich níét langer iets gelegen willen laten liggen aan het oordeel van mannen over hun neukwaardigheid, is er die groeiende tevredenheid over hun lichaam. En ja, bij wat oudere vrouwen zijn dat veelal lichamen die al van alles hebben doorgemaakt en doorstaan (nageslacht baren, bijvoorbeeld; dat alleen laat al een hóóp sporen na) en dat naar omstandigheden nog steeds ‘goed’ functioneert. Goed genoeg. Naar tevredenheid. Naar EIGEN tevredenheid. Niet naar die van selectieve, veeleisende, slankheidswaanzinnige mannen. Die moeten dan inderdaad de Playboy er maar bij pakken of een Doutzen-poster boven hun bed hangen.
De schaamte voorbij
Het gaat dus inderdaad niet langer om die esthetiek. Het gaat niet langer om wat mannen wel of niet mooi vinden. Dat weten we nu zo langzamerhand wel een keer. Het gaat erom dat datgene wat anderen wel of niet vinden van jouw lichaam, er niet meer toe doet. JIJ kent de geschiedenis van jouw lichaam en JIJ moet er leven ermee leven. Niemand anders. Ben je er niet tevreden over? Doe er wat aan. Ben je dat wel? Dan ben je ‘goed’ zoals je bent. Met al je vetrollen, littekens, putjes, dikke dijen en andere onvolkomenheden. Want JIJ bent tevreden. En dat is al wat ertoe doet.
Ik, bijna vijftiger, prefereer inmiddels andere zaken boven die door mannen zo overgewaardeerde slank- en jeugdigheid. Ik wil een gezond, of in Maurits’ termen, “goed” lichaam. Eentje waarmee ik kan tennissen en skiën, of twintig keer de trap op en af kan rennen als ik daar zin in heb (heb ik raar genoeg nooit). Eentje waarmee ik ongeremd, passioneel lief kan hebben en waarvoor ik mij echt niet meer hoef te schamen. En ook niet meer WIL schamen, puur omdat er mensen zijn die denken te kunnen definiëren wat een ‘goed’ lichaam is. Ik definieer zélf wel wat ik ‘goed’ vind.
Zelf ontevreden? Dán moet je wat doen, ja
Ik was inderdaad niet langer tevreden met mijn lichaam. Vond het niet meer goed. Niet omdat het te dik was (ja, dat was/is het ook, maar dat stoorde me nog het minst van alles), maar omdat het niet langer gezond was. Een veel te hoge bloeddruk (met name door allerhande stressfactoren), lever- en maagproblemen, pre-diabetes en ja, inderdaad: óók te dik. Ik kon niet meer met mijn lichaam doen wat ik graag wilde. Te snel uitgeput. Te veel pijn. En ik was vooral ook bang voor de ernstigere gevolgen die mijn huisarts schilderde: een falende lever, chronische gastritis, hartklachten en diabetes. Er móést simpelweg wat gebeuren.
Maar ook als je al die problemen niet hebt en gewoon in een wat dikker of ouder lichaam huist, ook dan mag je toch best tevreden zijn met jezelf? Waarom zou je dan moeten voldoen aan de esthetische waarden van een ander? Zelfs als die ander denkt Mr. Universe himself te zijn en mede daarom óók nog eens denkt te mogen oordelen?
Ook imperfectie mag er zijn
Volgens de gangbare maatstaven ben ik nu nog steeds te dik. Ondanks dat ik inmiddels bijna 20 kilo afgevallen, supersportief en nog steeds behoorlijk lenig ben (ook al kan ik geen spagaat meer). Ja, ik heb (én houd) die blubberbuik, na het dragen en eruit persen van twee kinderen. Ja, ik heb overgangspuistjes, ben volleerd zweetvlieger, heupen als een vierbaans snelweg en steile piekvlasharen. En mijn borsten beginnen te hangen. Komt overigens, naast door het borstvoeden, ook door dat afvallen, toevallig. Maar inmiddels ben ik wél zover dat ik mijzelf, mijn lichaam, mooi vind. Én goed. Daar heb ik andermans definitie van ‘mooi’ niet langer voor nodig. En dát stemt mij positief.
Voor veel anderen liggen de fysieke doelen zelfs nog lager: met een geamputeerde borst, een schildklierziekte, kanker of andere aandoening die je lichaam voorgoed heeft veranderd, is een eindelijk weer enigszins gezond geworden lichaam het ultieme. Het is het enige wat je nog wenst.
Het gáát niet om jou(w mening), man!
En áls je het geluk hebt om weer gezond(er) te worden, mag je pas met recht positief zijn over je lichaam, ongeacht hoe het er van buiten uitziet. Dan ben je tevreden over wat je lichaam gepresteerd – zelfs overwonnen – heeft, ook al is het in de ogen van sommige mensen nog steeds niet ‘mooi’ of ‘goed (genoeg)’ of ‘esthetisch’. Who gives a shit. De schaamte voorbij, dáár gaat het om.
Het zal me, zoals gezegd, onderhand aan mijn reet roesten wat een ander van mijn uiterlijk vindt. Als IK het maar goed vind. En als mijn lief dan ook nog blij met mij is, in al mijn facetten en met al mijn lichamelijke (en mentale) onvolkomenheden, dan is dat mooi meegenomen. Was hij dat niet, zou hij een ander moeten zoeken. Het is me om ’t even hoe anderen een ‘mooi’ of ‘goed’ lichaam definiëren. Veel beter dan dit wordt het niet. En daar ben ik – IK! – tevreden mee. Zó tevreden zelfs, dat ik dat lichaam eindelijk durf te tonen. Net als Linda. Dat het me om ’t even is wat jij – JIJ! – ervan vindt. Dát is body positivity. Dikke, ronde punt kont.
bron: pixabay.com (1937138) (credits: user ‘photosforyou‘)
Kortom: there is no wrong way to have a body