Onze zoon moet erg wennen aan het ‘arme’ leven. Dat is nu eenmaal zo. Hij begrijpt dat zijn vader en moeder niet meer samen kunnen leven. Hij snapt ook heel goed dat deze oplossing de beste is voor iedereen. Ja, theoretisch snapt hij het allemaal prima. Maar in de praktijk ondervindt hij toch meer last dan hij zelf had verwacht.
Zo streamt hij, als hij bij mij is, zijn YouTube-filmpjes tegenwoordig via zijn telefoon, en niet meer via zijn hypermoderne en schandalig dure laptop. De televisie is geen 75 inch 8k ding, met multidolbysurround of hoe het ook allemaal heet. Ik heb een tv-tje bij de kringloop gescoord. Wel een platte, maar ook een kleine. En absoluut niet smart of wat dan ook.
De koelkast bezit geen touchscreen, we rijden in een auto waarin hij handmatig de ramen naar beneden en weer naar boven moet draaien en hij eet niet wekelijks sushi.
Daar heeft hij toch wat last van. Het lijkt op een wake-up call waarin hij blijft snoozen; hij moet accepteren dat de nieuwe dag begonnen is, maar de droom was te lekker om te verlaten. Maar toch klaagt hij niet. Niet echt.
Ik merk het gewoon. Het zit hem in een lichte zucht, of in de schouders die gaan hangen als hij het brood van gisteren mee naar school moet nemen. Dat kleine spiertje in zijn hals dat gaat kloppen als hij geen PS4 op zijn slaapkamer krijgt.
Vorige week ontplofte hij. Hij weigerde de opgebakken aardappelen van gisteren op te eten. Onze zoon wilde een Chinese rijsttafel. Dat leek mij ook lekkerder, maar het budget liet zo’n bestelling niet toe. Daar werd hij woest om. Ik was een kl*temoeder, ik had hem in deze k*tsituatie gedwongen en hij zou per direct naar zijn vader gaan. Want daar kon het allemaal altijd wél.
En toen rende hij heel hard naar boven. De deur van zijn slaapkamer sloeg dicht en met veel bombarie hoorde ik zijn koffer gevuld worden met kleding.
Dat duurde echter niet heel lang. Tien minuten later kwam hij naar beneden, met rode ogen. Zwijgend at hij zijn aardappelen op, en daarna pakte hij zijn jas. Én de mijne. Galant hielp hij me in mijn mantel.
“Kom moedertje, we gaan een ijsje eten. Ik trakteer.”
Bron: pixabay.com 2724241 (credits: user ‘nattanan23‘)
Alle voorgaande blogs van Emma vind je >> hier <<
