Dit wordt waarschijnlijk de moeilijkste blog die ik ooit heb geschreven. Ik wil namelijk opschrijven waarom ik bij mijn man ben weg gegaan, en je weet vast al wel dat hij mij sloeg. Dat heb ik al vaker gemeld.
Maar waarom en zo, dat is best een heel persoonlijk verhaal. Maar ik heb die serie van Olcay Gulsen gezien, over huiselijk geweld, en die serie heeft mij het zetje gegeven om nu toch maar eens mijn verhaal te doen. Als je in een soortgelijke situatie zit; je bent niet alleen. Er is hulp. Echt waar.
Het begon met die zogenaamde “corrigerende tik”. Ik liet een glas omvallen en vanuit een reflex sloeg hij met een vlakke hand tegen mijn wang. Out of the blue, en dat om zoiets onbenulligs! We schrokken er allebei heel erg van (ja, hij ook), en de goedmaak-seks was heerlijk. Maar er was tegelijkertijd een barst in mij geslopen.
De tikken kwamen frequenter. En ik schrok er steeds minder vaak van. Even slikken en weer doorgaan. Ik werd er wel heel alert van. Op een gegeven moment wist ik precies hoe ik mijn gezicht kon draaien, zodat de klap niet teveel blauwe plek rondom mijn ogen kon maken. Als een volleerd fotomodel richtte ik mijn goede kant naar zijn hand. En eigenlijk was dat op zich al heel, heel erg sneu.
Die extreme alertheid vrat energie, kan ik je vertellen. Zeker in combinatie met het aantal klappen dat ik kreeg. Klappen die steeds harder werden. Ik was ‘kapotmoe’, zoals onze zoon zou zeggen. En dan letterlijk.
Maar het rijke leven ging door. Een borrel bij een of andere hotemetoot, een etentje bij een zakenpartner, een weekendje Ibiza, het luxe leven ging net zo hard door.
Op een gegeven moment kwam ik op het punt dat ik de energie niet meer had om zijn vuist te ontwijken. Met make-up kun je best veel verbloemen en een coltrui verbergt de rode striemen om je nek. In de winter dan.
En dat totale gebrek aan ontwijk-energie, de extreme moeheid, maar vooral de groeiende angst in de ogen van onze zoon, maakten dat ik op het punt aankwam dat ik besloot om het niet langer te pikken.
bron: pixabay.com 3371876 (credits: Prettysleepy)
Alle voorgaande blogs van Emma vind je >> hier <<
