Dit jaar besloten we, vanwege Corona, om in onze grote vakantie voornamelijk Rundumhausen en Jardinië aan te doen. Dit gaf, voordat de vakantie begon, vooral voordelen: geen voorbereidingsstress met inpakken, vergeten spullen op het allerlaatst halen, áltijd weer zoeken naar iets wat je zeker weten al in huis had, maar geen idee meer waar je het hebt gelaten en natuurlijk het verkeerd inschatten van tijd: alles komt dan weer snoeihard samen op het (laatste) moment met het huis fatsoenlijk achterlaten voor de kattenoppas.
Steevast denken we het dít keer goed voorbereid en ingeschat te hebben: nee, natuurlijk niet! Zo werkt het in de praktijk gewoon nooit. Niet hier althans. Dus we besloten deze stress in een tuinhuisje te stoppen.
We hadden bedacht om een ‘in elk jaargetijde droog kunnen zitten plek’ in de hoek van onze achtertuin af te vinken van ons wensenlijst. Het werd een Keter tuinhuisje. Dit huisje had de perfecte afmeting, de raampjes zaten niet zoals bij de meesten aan de zijkanten, maar leuk in de deurtjes aan de voorkant en niet onprettig: onderhoudsvrij. Zelfs de kleur (donkergrijs) sloot naadloos aan bij onze fleurige, kleurrijk grijze loungeset, de onlangs grijs geschilderde muur, grijze eet-set en zelfs de grijze parasol. Een beetje zwart-wit aangelegd zeg maar: sluit ook wel lekker aan op mijn doorgaanse mood.
We hadden het huisje enkel nog maar online gezien, dus we moesten nog wel even bij de Praxis checken hoe plastic zo’n Keter tuinhuisje daadwerkelijk was. Ja, het was inderdaad plastic, maar toch zag het er eigenlijk echt wel goed uit: we gingen het doen! Het huisje bleek echter niet op voorraad. In Maarssen, zo’n 40 kilometer van waar we nu waren, wel. Dit gingen we vandaag niet redden, Johannes moest over een uurtje of twee nog een avonddienst werken.
Onze werkroosters en verplichtingen liepen deze zomer sowieso nogal veelvuldig langs elkaar, dus de ‘missie huisje halen’ werd anderhalve week later, inmiddels in een beginnende hittegolf.
Als ik érgens bloedje sjaggo van word en als ik érgens geen zin in heb met een hittegolf…
Nou ja goed, het kon nu even niet anders. Óp naar Maarssen!
We hadden geluk: de doos met het huisje erin hadden we zo op de kar en in een mum van tijd afgerekend. Dankbaar voor dit voortvarend verloop was het alleen nog een kwestie van de doos de auto in tillen en….kut! De doos paste nét niet in de breedte. Dit ging ‘m alweer niet worden.
Toch maar laten bezorgen dan. En hopen dat de bezorgkosten mee zouden vallen. Dat vielen ze natuurlijk niet. Hetzelfde gold voor de wachttijd voordat we aan de beurt waren om dit te regelen. Al met al: na een kleine twee uur zwetend in de Praxis, konden we dit gedoe ook weer afvinken.
Voor het opzetten van het huisje gokten we op een dag en een beetje. Dat werden twee dagen en een beetje. Het verliep – een soort – van voorspoedig, tot aan het dak op dag twee. Het dak moesten we echt plaatsen, want de volgende ochtend was er regen voorspeld. We waren er al behoorlijk klaar mee. Met ook nog onze rammelende magen ruim na etenstijd in de avond, resulteerde dit in een verkeerd geschroefd dak, een gaatje in het dak (gelukkig er niet doorheen), twee lelijke gaten in de binnenwand en een moordaanslag op onze kat.
De moordaanslag was niet met voorbedachte rade. Ik had niet gezien dat ze in het huisje zat, toen ik lichtelijk pompeus en in volle vaart, vanaf nét iets te hoog het keukentrapje afstapte en ineens onze kat – bullseye – tussen de vloer en mijn schoenprofiel bleek te zitten. Goddank geen lichamelijk letsel, alleen hebben we ruim vier weken lang haar meest bijzondere trucjes gezien om het huisje met de grootst mogelijke boog te ontwijken.
Inmiddels een kat met een trauma en een huisje rijker, moest er nog een bankje komen (je dacht toch niet dat dit langdradige verhaal al afgelopen was, wel?) Waar het huisje de ideale afmeting had voor de tuin, bleek dat een ander verhaal voor een bankje. Het enige bankje dat ongeveer paste, was er eentje van Ikea. We wilden graag zwarte of grijze kussens. Die hadden ze natuurlijk niet in Utrecht. Wel in Delft. En het moest snel: ze gingen hard, vertelde de medewerker. Het was nagenoeg het enige bankje dat zo goed als naadloos in het huisje paste. Dus: twee uur rijden voor een fucking tuinbankje. Óp naar Delft!
Nu was het alleen nog een kwestie van het bankje in elkaar zetten en we hadden ons doel voor de vakantie gehaald. Het was inmiddels hittegolf twee: naar het eerste de beste schroefje kíjken was al niet te doen met deze hitte, maar ja: doel halen = doel halen.
Het eerste deel ging traag, maar probleemloos. In deel twee bleek een fabrieksfout te zitten: het gat waar de schroef in moest komen, was scheef.
Dus weer terug naar Ikea. Ikea moest het met eigen ogen zien en met eigen handen proberen, ‘want dit gebeurde nooit’. Na 20 minuten wachten bij de balie kwamen ze terug met de boodschap: ‘heel apart, het lukt niet’. Duh!
Maar we zijn er! Inmiddels zitten Johannes en ik dan eindelijk met onze poezelige billen in ons kneuterig, supergeslaagde tuinhuisje.
Hartelijke vakantie groeten vanuit Jardinië!
Jullie werk-ze, hè?!
bron: eigen foto MaaikeOlogie
En dan nu natuurlijk met het mooie weer van de komende dagen extra genieten! Dat hebben jullie verdiend dacht ik zo 😉
Zo, maar echt een cadeautje ja! Dankjewel!