Gezien de longoperatie die ik heb ondergaan, ben ik op het moment nog thuis. Ik heb het concentratievermogen van een garnaal, waardoor werken, lezen of zelfs Netflixen niet echt lukt.
Vaker dan normaal scroll ik door Facebook, Twitter en verschillende nieuwssites. Het nieuws gaat over geweld, discriminatie, Corona en Trump. Nauwelijks iets leuks, iets positiefs en eigenlijk ook niks nieuws.
Toetsenbordhelden
Triester dan het nieuws zijn de reacties daarop. Mensen zijn zó hard en zó egoïstisch, zó achterdochtig en jutten elkaar zó ontzettend op dat het gewoon eng is. Als ik de reacties lees, vraag ik me serieus af of die digitale wereld nou wel of niet een afspiegeling is van de echte wereld. Mensen lijken in het echt niet zó slecht namelijk. Meestal niet. Het is me niet helemaal duidelijk of op internet enkel trollen met teveel tijd reageren, of dat bij iedereen achter het toetsenbord opeens het masker af gaat.
Voors en tegens
Het is in ieder geval een feit dat de digitale wereld het leven niet mooier maakt. En in die digitale wereld groeit mijn dochter op. Haar digitale wereld is wel anders dan de mijne. Maar ook die wereld heeft voors en tegens. Ze bekijkt insta filmpjes waar ze hard om moet lachen, Snapt met vrienden en kennissen en blijft zo verbonden. Iets té verbonden af en toe, maar eenzaam is ze in ieder geval niet, ook niet in de tijd dat scholen gesloten waren en sport stil lag. Aan de andere kant wordt ze ook geconfronteerd met dingen waar ik haar het liefst bij weg zou willen houden. Zoals het zelfmoordfilmpje dat mensen deze week om de één of andere merkwaardige reden massaal deelden op TikTok.
Drama sells
Een tijdje terug heb ik afscheid genomen van het schrijven voor HoeVrouwenDenken, waarbij de toetsenbordhelden die ik hierboven omschrijf een grote rol speelden. Uiteindelijk gaat het bloed echter waar het niet gaan kan en ben ik toch weer gaan schrijven toen ik hoorde dat ik misschien longkanker zou hebben. Eerst voor mezelf, maar uiteindelijk besloot ik de verhalen te delen in de hoop dat iemand in een vergelijkbare situatie er misschien iets aan heeft.
De blogs worden redelijk gelezen en ik krijg er fijne reacties op. Misschien zijn de negatieve toetsenbordhelden ondervertegenwoordigd op de pagina van HoeVrouwenDenken. Enthousiast geworden door het schrijven gooide ik er van de week een ander stukje tussendoor over mijn puber. Dat stuk wordt veel minder goed gelezen, net als andere minder dramatische stukken op HVD. Natuurlijk was het geen hoogdravende literatuur, maar dat zijn mijn andere epistels ook niet. Het enige verschil is de drama-factor. Blijkbaar zijn we als mensen zó afgestompt dat alleen dingen die ons boos, bang of verdrietig maken, nog het lezen en reageren waard zijn. Dit maakt wel dat ik de media met al hun drama en overwegend negatieve berichtgeving wel begrijp: Drama sells.
En jij, hmm?
Ondanks dat kleine sprankje begrip voor de media, heb ik totaal geen begrip voor de modderstroom aan reacties onder nieuwsberichten. Het maakt dat zo ongeveer alle social media kanalen en nieuwssites me ontzettend tegen gaan staan. Ik ben social media- en mensenmoe, zeg maar.
En tegelijkertijd ben ik benieuwd. Zijn er nog normale mensen aanwezig hier op internet? Mensen met een genuanceerde mening? Mensen die niet gelijk gaan schreeuwen? Mensen die zaken van twee kanten kunnen bekijken? Mensen met empathie? Bestaan dat soort mensen nog in deze wereld en worden ze alleen overschreeuwd door een minderheid aan moddergooiers? Of zijn ze gewoon echt verdwenen, of erger, hebben ze nooit bestaan? Hoe zit het met jou? Ben jíj ‘normaal’?
bron: pixabay.com 1332384 (credits: user ‘KlausHausmann‘)
Geschreeuw en dom gelul ervaar ik als ruis. Het doet me niet veel meer. Er is een gewenning opgetreden, of ik heb er een blinde vlek voor ontwikkeld.
Het grote voor- én nadeel van social media is dat je op een gegeven moment in een bubbel van gelijkgezinden terecht komt. Dan moet je niet zelf gaan zoeken, maar braaf de linkjes volgen die je voorgeschoteld worden.
Uiteindelijk zal dan ‘je zaait wat je oogst’ nog nooit zo waar zijn geweest als nu.
Ratio en empathie: het is er nog wel, maar je moet er zelf naar op zoek.
En ja, ik spreek mezelf gruwelijk tegen. Weet ik veel?
Ik zie mezelf nog wel als ‘normaal’ haha
Ik zal nauwelijks reacties plaatsen en anders toch netjes blijven en niemand ergens voor veroordelen…
Een mening mag gewoon gegeven worden toch?
Ik kreeg van de week mijn eerste eigen ervaring met geschreeuw op een reactie van mij; de verschillen tussen de corona regels zijn een goeie reden blijkbaar 😉