Vanochtend keek ik via NPO Start het programma Beste Zangers terug.
Het programma is voor de Coronacrisis opgenomen en er wordt wat afgehuild en geknuffeld. Na een daverend mooi optreden van één van de deelnemers sprak Sanne Hans (Miss Montreal) een zin uit die me meer raakte dan het hele programma bij elkaar. “Knuffels zijn altijd veilig en oké, want die kunnen je geen pijn doen.” Hoe anders is dit nu.
Omdat ik redelijk ver bij mijn familie en vrienden vandaan woon, zie ik ze niet elke week en soms zelfs niet elke maand. Ik mis ze vaak… Als we elkaar dan weer zien, dan is niets zo fijn als even onbezorgd in elkaars armen te vallen en elkaar stevig vast te pakken. Ik praat met knuffels. In de tijd dat ik in iemands armen wegkruip, vertel ik zonder woorden hele verhalen. En ik hoor de verhalen van anderen. Ik voel dat ze van me houden en me gemist hebben. Soms vloeien er wat tranen omdat er niets intenser is dan huidcontact.
Ik heb het geluk dat ik hier thuis nog wat te knuffelen heb. Elke dag kruip ik tegen de stevige borst van mijn vriend en in zijn veilige armen. Of ik houd mijn inmiddels-langer-dan-ik-zoon nog even dicht tegen me aan. Ik kan zelfs nog even bij de hond gaan liggen. Er zijn echter genoeg mensen die dat thuis niet hebben. Die afhankelijk zijn van lichaamswarmte en van hun vrienden. En juist dát mag nu niet.
Ik houd afstand in de supermarkt en kom op vrijwel geen andere plek. Ik wil me zoveel mogelijk aan de regels houden. Maar dat knuffelverbod, dat overschrijd ik soms. Ik ga nog liever dood aan Corona dan dat ik jarenlang mijn familie en vrienden niet kan knuffelen. Wij mensen zijn hier niet voor gemaakt en ik zeker niet.
Ik bekijk een programma als Beste Zangers nu dus ook met andere ogen dan vorig seizoen. De groep zit dicht bij elkaar op een grote bank. Als er iemand verdrietig is, dan volgt er een arm of een aanraking. Na optredens wordt er geknuffeld en gehuild. De tijd dat dit allemaal gewoon ‘normaal’ was, lijkt een eeuw geleden. Op elkaar gepakt op een festivalterrein of in de Schouwburg. Dicht tegen een vreemde aangeplakt in de tram. Je gewoon rond kunnen bewegen op openbare plekken zonder van top tot teen in de ontsmetting te zitten en rond te lopen met argusogen of er niet iemand te dichtbij staat.
Ik hoop zó dat, wanneer we Corona onder de duim hebben of allemaal gevaccineerd zijn, we eindelijk terug kunnen naar het oude normaal. En dat we over een jaar kunnen zeggen: ‘Weet je nog dat we allemaal afstand moesten houden en elkaar niet aan mochten raken? Weet je nog dat je in de rij voor een winkel stond omdat er maar 10 mensen naar binnen mochten? Weet je nog hoe bang we waren voor de gevolgen, niet eens voor onze gezondheid, maar wat er met ons en onze economie zou gaan gebeuren? Weet je nog hoe kut het toen allemaal was? Wat ben ik blij dat alles nu weer normaal is!’
Ik hoop het zo…
bron: pixabay.com 2567657 (credits: user ‘StockSnap‘)
ik hoop toch echt dat die vaccinatie niet nodig en we gewoon beseffen dat er geen killer virus is/ was maar een ernstige variant op de griep… niets meer en niets minder….
terug naar het gezonde verstand dat brengt iedereen veel meer….
en ja… zelfs ik, die helemaal niet van knuffelen houd en iedereen graag op afstand hou verlang naar een knuffel