“Eigenlijk best wel opvallend, mam, dat mannen en vrouwen die elkaars tegenpool zijn, vaak als magneten naar elkaar toe worden getrokken.”
“Oh, is dat zo?” Verbaasd kijk ik mijn dochter aan. Waar komt dit vandaan?
“Ja, is zo. Kijk maar eens om je heen. Oma Nel is een enorm avontuurlijk type, terwijl opa Cas het liefst veilig thuis op de bank zit.”
“Tja, dat klopt inderdaad wel.…”
“En jouw zus is een echte babbelkous en haar man zegt juist superweinig. Hij probeert zich altijd op de achtergrond te houden.”
Sinds mijn dochter volwassen is en zelf een serieuze relatie heeft, analyseert ze blijkbaar graag de liefdesrelaties van anderen.
“Hmm, misschien zit er wel een kern van waarheid in. Mij is ook wel eens eerder opgevallen dat dominante vrouwen vaak een inschikkelijke man als partner hebben, of juist andersom.”
“Klopt. Jij viel meestal op hartstikke assertieve kerels, terwijl je nooit voor jezelf op durfde te komen,” vat mijn dochter mijn liefdesgeschiedenis kordaat samen.”
Uiteraard durf ik niet tegen haar bewering in te gaan.
“Kijk,” legt ze uit, “ik heb op middelbare school geleerd dat er in de natuurkunde van elk soort elementair deeltje een antideeltje bestaat, waarvan een aantal fysische eigenschappen hetzelfde zijn, maar andere eigenschappen juist precies tegenovergesteld. Materie die uit antideeltjes is opgebouwd, heet antimaterie. Ik dacht zomaar ineens… Misschien geldt dat ook wel voor liefdespartners?”
“Euh, wat bedoel je? Ik had meestal een slecht cijfer voor natuurkunde. Gedurende mijn liefdesrelaties kreeg ik trouwens ook vaak een onvoldoende terug.”
“Heel simpel,” legt ze uit, “positief tegenover negatief. De nacht tegenover de dag, koud tegenover warm, en zo zijn er nog wel meer natuurkundige voorbeelden te noemen. Afijn, ik dacht dus ineens, misschien geldt dat ook wel voor relaties.”
“Ah, dat bedoel je. We zijn allemaal op zoek naar een partner, die ons compleet maakt. Plato zei dat al, geloof ik. We voelen ons aangetrokken tot de mensen, die de karaktereigenschappen hebben, die we zelf missen. Pas dan voelen we ons compleet. Zoiets? Nu word ik best wel nieuwsgierig, want de vraag is natuurlijk… levert dat dan uiteindelijk een succesvolle verbintenis op?”
“Nee,” zegt dochter resoluut. “In de natuurkunde heffen ze elkaar namelijk op.”
“Dus je houdt uiteindelijk niets over? Daar was ik al bang voor. Dat herken ik wel. In sommige relaties werd ik na verloop van tijd compleet lucht voor mijn partner. Of ik was zó verliefd, dat ik mezelf helemaal verloor en er bar weinig van mijn eigen identiteit overbleef.”
“Jij koos gewoon altijd de verkeerde mannen,” concludeert mijn dochter droog.
“Nee hoor, ik was altijd op zoek naar gepassioneerde, echte liefde.”
“Antimaterie dus,” verbetert mijn dochter. “Daardoor verdwenen die mannen vanzelf uit je leven.”
“Dus achteraf gezien had ik beter kunnen zoeken naar iemand die uit hetzelfde hout, of zoals jij dat noemt, uit dezelfde materie was gesneden?”
“Ja, dat bedoel ik. Herinner je je bijvoorbeeld nog die ene leuke man, die op de manege rondliep en overduidelijk van jou gecharmeerd was?”
“Jawel. Iedere keer als wij er waren, was hij er toevallig ook. Dan ging hij pal naast me zitten om een praatje te maken. Bedoel je hem?”
“Ja die. Nou, zo’n type bedoel ik dus. Hij was aardig, liefdevol en meelevend. Hij zag er best appetijtelijk uit en was ook nog eens een stuk jonger dan jij! Geen slechte keuze, toch?”
“Misschien niet. Maar je zegt het zelf al: ‘aardig, meelevend en lief.’ Dat zijn juist míjn eigenschappen,” verklaar ik met enige trots, vooral nu ik eindelijk eens een natuurkundige opgave lijk te begrijpen.
”En dát is meteen het probleem,’ ga ik enthousiast verder. “Volgens jouw theorie zou die man weliswaar een geschikte partner voor mij zijn, maar tegelijkertijd kan er tussen onze gelijkvormige karakters geen wederzijdse aantrekkingskracht ontstaan. Of spanning.” Behendig betrek ik er maar meteen een ander natuurkundig onderwerp bij.
“Dus je vond hem niet leuk?”
“Nee. Ik vond hem best wel aardig, maar beslist geen relatiemateriaal. Of materie, zoals jij dat noemt. We leken waarschijnlijk toch teveel op elkaar.“
“Je vergeet iets, mam. Hij was steenrijk.”
bron: pixabay.com 782278 (credits: user ‘jackmac34‘)
