bron: pixabay.com 2665179 (credits: user ‘BedexpStock‘)
Nee mensen, ik kijk níét heel de dag naar RealLife tv. Echt niet. Ik heb een leven, oké? Ik werk, ik kook en ik wandel. En tijdens dat wandelen luister ik graag naar podcasts. En geloof het of niet, die zijn voornamelijk informatief.
Zo weet ik nu alles (oké, véél) over het leven achter de tralies (Binnen de Muren), heb ik kennisgemaakt met twee jochies uit de buurt van Rotterdam die profvoetballer willen worden (De Fragiele Droom) en heb ik ademloos geluisterd naar De Plantage van onze Voorouders, waar Maartje Duin het slavenverleden van haar familie in Suriname onderzoekt. Ga dit luisteren, het is een aanrader!
bron: de podcast-app van Betty’s foon
Maar ik kan er niets aan doen, af en toe wil ik tóch iets ranzigs of opwindends horen. Ik ga erg goed op de platte showbizz roddels in The Perez Hilton Podcast. Voor mensen die ‘m niet kennen: Perez Hilton is dé nr. 1 roddelnicht van het internet. Deze man begon jaren geleden met een website waarop hij celebrities voor lul zette door foto’s van hen te plaatsen die hij in Photoshop heel kinderlijk bekladde met teksten. Inmiddels heeft hij zijn excuses – publiekelijk en met de nodige drama – aangeboden voor de duivel die hij toen was. Hij heeft zijn leven gebeterd. Samen met DJ Chris Booker , de meest heteroseksuele man ever, bespreekt hij de heetste roddels. De rolverdeling is duidelijk: Perez is de hysterische gay en Chris de nuchtere hetero. Erg vermakelijk.
bron: de podcast-app van Betty’s foon
In mijn podcastlijst stond al een tijdje Second Date Update te verstoffen. Ik kwam er maar niet aan toe. Tot vorige week. Brooke & Jeffrey hebben een ochtendshow op MOViN 92.5, een radiostation uit Seattle. Of beter (insert Amerikaanse reclamestem): Seattle’s number one Hit Music Station!
In het programma bellen zij mensen die graag nog een keer uit willen met de persoon waarmee ze één keer gedate hebben, maar die hen vervolgens ge-ghost heeft. Voor de degenen die niet weten wat dit is: ghosten betekent iemand digitaal volledig negeren.
Als B & J het (meestal) hilarische verhaal van de aanvrager hebben gehoord, bellen ze vervolgens het nietsvermoedende slachtoffer met de prangende vraag: Waarom?!? Wáárom heb je deze aardige vrouw of man op je blocklijstje gezet? De enige irritante factor is José, die op de achtergrond commentaar levert. Ik haat José! Hij heeft een rot-stem en zegt oerstomme dingen. En hij giechelt! Een volwassen man die giechelt! Het moest verboden worden.
De verhalen zijn heel grappig en over het algemeen best geloofwaardig. Want zeg nou zelf, de werkelijkheid overtreft vaak je gekste fantasieën. Maar ik heb een aantal gesprekken gehoord waarbij ik dacht: okay guys, stop overacting, NOW!
A propos acting; even een gedachtesprongetje naar Married at first Sight Australia. Geloof me, als je dit hebt gezien wil je nooit meer de slaapverwekkende, burgertruttige Nederlandse versie zien. In de eerste serie die ik zag, bleek na een google search minstens de helft van de kandidaten acteur te zijn. De verhaallijnen waren hysterisch, ongeloofwaardig en vaak slecht geacteerd. Toch zat ik elke keer met opgekrulde tenen van ergernis te kijken naar de slechteriken. Da’s best knap, hè!
Terug naar de podcast. In een van de afleveringen vertelt een vrouw over de potentiële liefde van haar leven. Ze zat in de wachtkamer van een ziekenhuis toen een belachelijk knappe man binnen kwam met een grote bos rozen in zijn armen. Ze was meteen verkocht. Hij ging naast haar zitten en er ontstond een gesprek. Even later verdween hij in een kamer, maar kwam al snel weer naar buiten. Het bleek dat zijn tante, waarvoor hij de bloemen had gekocht, net was overleden. Ze was geschokt en troostte hem. Lang verhaal kort: hij gaf haar de bos rozen, drukte zijn telefoonnummer in haar handen en verdween. Zij zat weliswaar in een relatie, maar deze hunk bleef toch rondspoken in haar hoofd. Toen de relatie een half jaar later voorbij was, besloot ze hem een bericht te sturen, maar hij gaf geen antwoord. En nu wilde ze weten waarom hij niet gereageerd had, terwijl hun ontmoeting zó legendarisch was.
Brooke en Jeffrey smulden van het verhaal. Ze belden de man en hij beweerde dat hij zich de vrouw niet kon herinneren. Maar na wat geduw en getrek biechtte hij op dat hij dit soort toneelstukjes vaak opvoerde, met als enig doel: vrouwen oppikken. Verontwaardiging alom in de studio, José giechelde op de achtergrond, de man zag het probleem niet, en de vrouw was pissig.
En toen dacht ik: Nee jonguh! Ik luister nu naar de radioversie van Married at First Sight. No way dat dit echt is. De verhalen zijn net iets te spectaculair, iedereen is altijd bereikbaar en ze zijn allemaal bereid om het vaak beschamende verhaal tot in de details uit de doeken te doen. Oké, meestal stribbelen ze nog even tegen: Oh, I don’t know, if I shouldn’t tell this, I don’t want to embarrass him/her. Maar joh. Ze spelen het goed en ik loop hardop te lachen. I’m lovin’ it. Op José na dan. Dump him, Brooke & Jeffrey!
