In de kleine kantine van de huisartsenpraktijk krijg ik een glaasje water. De assistente vraagt of ik nog wat nodig heb. “Misschien iets dat u kalmeert, mevrouw?” Hevig verder huilend bedank ik haar zo vriendelijk mogelijk. Hoe kan ik in hemelsnaam kalmeren? Ik ben klaarblijkelijk nog stapelgek op mijn ex, maar die man heeft een nieuwe liefde, én hij sloeg mij bont en blauw. Hoe kan ik zó stom zijn?
Het meisje zegt dat ze terug naar de balie moet, maar dat de dokter snel even komt kijken. Ik weet nog dat ik heb geknikt en dat ik haar nog maar een keer heb bedankt voor de goede zorgen. Verder herinner ik mij vooral nog die geur. Oude koffie. En muffe koekjes.
Misschien zat ik daar vijf minuten, misschien wel een half uur. Toen was eindelijk de dokter daar. Een vrouw van middelbare leeftijd. Wijze, vriendelijke ogen, een kordate pas in de benen.
“Mevrouw Breeder?” vraagt ze, en ze geeft mij een hand. “Dokter Overmars. Komt u maar mee naar de spreekkamer. Of wilt u liever meteen hier uw verhaal doen?” Dat hoeft ze geen tweede keer te vragen. Ik barst meteen los.
Begeleid door een gestaag kabbelend tranenbeekje, huil ik mijn pijnpunten op. Over mijn ex, zijn nieuwe liefde, onze zoon, mijn huidige financiële problemen. Ik smijt het mijn mond uit. Soms schreeuw ik, soms moet ik even stoppen. Ademen, huilen, denken. Dokter Overmars knikt, stelt wat open vragen en komt terug op delen van mijn woordenbrij die ze niet helemaal begrijpt.
“Ik zal u in ieder geval voor nu wat kalmerende middelen voorschrijven. Een hele lichte dosis, maar voldoende om uw hoofd wat minder snel te laten tollen. Daarnaast lijkt het mij verstandig dat u met een psycholoog gaat praten.”
Ik knik. Best wel opgelucht, want het is mij inmiddels ook wel helder dat ik dit niet alleen kan verwerken. Dan legt ze haar hand op de mijne. “Weet dat uw problematiek niet op zichzelf staat, mevrouw Breeder. Veel mensen die net gescheiden zijn, hebben psychische hulp nodig. Schaamt u zich vooral niet.”
Dat is zó lief.
Ik moet er weer van huilen.
bron: pixabay.com 4578031 (credits: user ‘Victoria_Borodinova‘)
