“Kom mama, laten we nou gewoon gaan…”
Onze zoon keek mij met smekende ogen aan. Natuurlijk kon ik niet weigeren, maar tóch voelde het destijds niet helemaal lekker.
Nu ik weer hele dagen thuis opgesloten zit en snak naar wat contact, intimiteit en verwennerij, moet ik ineens terugdenken aan die dag in juli. Mijn ex had onze zoon begin van de zomer als verrassing twee tickets voor de Efteling meegegeven. Toen was het ondanks Corona nog best goed te doen. Reserveren, afstand houden in de rij, klaar.
“Verwen je moeder maar eens met een dagje uit,” had hij erbij gezegd. Lekker makkelijk, als je zoveel geld hebt. En eigenlijk wilde ik helemaal geen dagje weg van zijn geld, maakte niet uit waarheen. Maar aan de andere kant kon ik best wel wat ontspanning gebruiken.
“Vooruit dan maar,” zei ik dus.
Onze zoon vloog mij enthousiast om mijn nek.
Zeker het eerste uur vond ik ons hele uitstapje maar wát lastig. Ik kreeg mijn hoofd niet leeg, ondanks het gruwelijk vroege opstaan, de best wel lange reis ernaartoe en het extra lange wachten bij de ingang. We waren al met al toch best vroeg in het park en onze zoon greep mij bij de arm. Hij rende direct naar de poorten van Ruigrijk. Hij kon niet wachten om als eerste in ‘De Baron’ te zitten.
Ik morde een beetje dat ik eerst eens rustig door het park wilde wandelen. Oriëntatie is belangrijk. En waarom moest ik die rugzak dragen? Een tas vol met krentenbollen, flesjes water en druivensuiker. Want ik had immers van tevoren besloten dat we ter plaatse geen geld gingen uitgeven.
Ik liep sloom, want ik wilde niet binnen een uur al mijn energie verspillen. Daarbij zat het mij nog steeds niet lekker dat we de tickets van mijn ex hadden gekregen. In mijn hoofd vervloekte ik hem. Hoe haalde hij het eigenlijk in zijn hoofd? Zeker omdat hij wist dat ik niet eens een dagje zwembad kon betalen? Dit was gewoon een dikke trap na. Nee hoor, ik gunde ’t hem niet dat ik hier lol aan ging beleven. Mokkend ging ik op een bankje zitten.
“Schiet nou eens op, mam!” Onze zoon keek mij geïrriteerd aan. “Nú is de wachttijd nog maar 5 minuten.”
“Zullen we niet eerst even gaan plassen?” reageerde ik.
Toen greep hij mij ineens bij mijn schouders. “Mam, ik snap het best. Jij baalt ervan dat papa deze dag heeft betaalt. Maar met jouw gedrag zorg je er niet alleen voor dat jij zelf een kutdag hebt, je verpest ook mijn dag. En ik heb hier echt naar uitgekeken.”
Hij pakte hij zijn portemonnee en haalde er 100 euro uit. “Kijk, papa heeft ook nog wat cash meegegeven, zodat we met zijn tweeën lekker kunnen eten. Dus laat dat chagrijnige hoofd hier op dit bankje en ga gewoon eens genieten. Jij mag óók lol hebben hoor.”
Toen beende hij richting Ruigrijk. Ik huppelde hem gehaast achterna. Met mijn verstand op nul.
Jeetje, wat was hij snel volwassen geworden. Híj wel.
bron: eigen foto (EB)
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
