De eenzaamheid breekt mij onderhand op. Daar baal ik behoorlijk van, maar het is een feit. Ik voel mij heel erg alleen. In alles. Zeker als onze zoon bij mijn ex is. En bij de nieuwe vlam van ex.
Ik dacht dat ik het allemaal wel makkelijk kon verwerken, zo’n scheiding. En ik vond mezelf sterk genoeg om boven de situatie te staan. De situatie van het verliezen van de gehele vriendenkring. Omdat zíj allemaal naast mijn ex gingen staan.
Ook dacht ik dat ik niemand nodig zou hebben. Samen met onze zoon zou ik een klein paleis bouwen. Een koninkrijk van vrijheid, met maar twee onderdanen. Hard werken, weinig verdienen, maar alles zelf doen. En vooral, alles zelf verdienen. Niets door ex laten betalen.
Maar ik red het niet alleen. En dat gevoel van eenzaamheid, dát had ik niet ingecalculeerd. En dat gevoel dendert nu als een stampende stoomtrein mijn koninkrijk binnen. Vanuit wanhoop probeer ik contact te leggen. Met zomaar willekeurige mensen. Een praatje maken in de supermarkt, kletsen met iemand die de hond uitlaat.
Maar ten eerste is dat verrekte lastig in tijden van Corona: dat mondkapje bedekt de helft van ieders aangezicht. En ten tweede lost het de eenzaamheid niet op. Thuis zit ik alsnog alleen op de bank, als onze zoon bij zijn vader is, of als hij weigert om zijn kamer uit te komen (“Mahaaam… Ik ben al bijna volwassen. Ik ga echt niet met jou tv kijken!?”).
Ik denk dat het één van de redenen is dat ik zo emotioneel werd in de wachtkamer van de huisarts. Ik kón niet anders. Mijn verhaal, mijn onzekerheden, mijn emoties; ik kan ze verder bij niemand kwijt. Ik sta daar heel erg alleen in. Alles moet ik zonder hulp verwerken, en nu moet ik erkennen dat mij dat niet lukt.
De huisarts adviseerde psychische hulp, en dat begrijp ik heel goed. Die hulp pak ik ook echt met beide handen aan. Maar ik zoek méér dan dat. Daarom heb ik zojuist een Tinderprofiel aangemaakt. Je moet toch wat.
bron: pixabay.com 5409106 (credits: user ‘solenfeyissa‘)
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
