… zijn hele speciale kids. Da’s het eerste.
Mensen hebben het niet over hun ‘kinderen’ maar over het uiteraard veel hippere “kids”. In navolging daarvan zijn ze nooit acht jaar, maar altijd de 8yo. Wat je van ver haalt, bekt blijkbaar lekkerder.
Twitterkids dragen als vierjarigen vrijwillig mondkapjes in winkels. Beter nog, ze zijn zich zo bewust van hun omgeving dat ze mensen aanspreken die dat niet doen. Bemoeizucht kan blijkbaar niet jong genoeg worden aangeleerd, maar eigenlijk wacht ik nu vol spanning op de tweet dat ’t wurm is begonnen met het lezen van Tolstoj in het Russisch. Dat ze al beter taarten kan bakken dan de deelnemers van Heel Holland Bakt. En uiteraard de ster is van de musicalclub op woensdag, de balletles op vrijdag en de Stradivarius op maandag uit z’n koffer haalt.
Die ouders die diepzinnige gesprekken met de kids van 11 voeren, waar filosofen na jaren studie jaloers op zouden zijn. Kinderen die hun klasgenoten met behulp van een metaforische pleister kunnen uitleggen waarom “all lives matter” niet aan de orde is.
Die ouders die net die ene dochter hebben die keer op keer getuige is van racisme door de buschauffeur. Of trots zijn op het kind dat van een platform wordt gegooid omdat ze ACAB van harte toejuichen. Heerlijk, zulke ouders. Óf het zijn fantasten, óf het is twittertuig. Maar meestal zit er maar weinig tussen.
bron: pixabay.com 1206614 (credits: user ‘ijmaki‘)
De meest bijzondere vind ik die ouders van twitterkids die de tijd en moeite nemen om een kek fotootje te maken in tijden van nood, die hun dagen twitterend naast een ziekenhuisbed kunnen doorbrengen of degenen die elke scheet delen alsof het een absoluut wonder is dat een vijfjarige überhaupt een scheet kan laten en erom lachen.
Van die ouders die een getekend lucifermannetje delen alsof ze de nieuwe Rembrandt hebben gebaard, wier kinderen zonder uitzondering hoogbegaafd zijn en op hun twaalfde al geselecteerd voor Jong Oranje, in welke sport dan ook. In hun hoofd en gedrag langs de lijn dan. Die denken dat ‘onverzorgd’, in de zin van kapotte kleding en ongekamde haren bij dochters die Pippi of Jan of Claesje heten, hetzelfde is als hip en cool zijn en het ook vol trots delen dat ze met een zesjarige slons rondlopen.
Ronduit zielig vind ik die kids wier ouders vol trots op sociale media melden dat hun kind naar het VWO gaat, mede dankzij cito training vanaf groep vier, maar dat terzijde, want missie geslaagd en daar gaat het om. Dat het arme kind in de tweede dan toch maar naar de HAVO gaat, dat wordt meestal weer iets minder enthousiast gedeeld. En als ze in de derde op de MAVO belanden, dan is de stilte oorverdovend. Laat zo’n jongen of meisje lekker het niveau doen wat ze aankunnen, zorg dat ze zelfvertrouwen krijgen en stapel rustig door. En wees gewoon beretrots op ze, punt.
Ja, maar… je hebt zelf toch ook kinderen? Yep. Twee zoons, de oudste is 18 en de jongste is 16. En die voldoen totaal niet aan de omschrijving. Ze zijn niet braaf en volgzaam, doen eerder alles wat God verboden heeft en verzinnen er zelf nog wat bij. De oudste heeft lang in het ziekenhuis gelegen en als ik de familie aan het eind van de dag een appje kon sturen, was het al heel wat – kansloos om in de vorm van lieflijke gedichtjes te communiceren via social media, terwijl je met buikpijn van angst naast je ernstig zieke kind zit. Dankzij de jongste maken we al jarenlang steeds opnieuw kennis met zijn mentor voor de herfstvakantie, omdat hij altijd wel ergens bij betrokken is. Ze spelen niet in de selectieteams van de plaatselijke hockeyclub, ze zeggen zeker geen nee tegen een biertje en stiekem een peuk roken op het strand kan ook zo maar eens gebeuren.
En wat wel hilarisch is soms? De hashtag #jekrijgterzoveelvoorterug – want godzijdank zijn de ouders met zelfspot en humor nog altijd dik in de meerderheid!
https://twitter.com/Stieffie/status/1313516311771787264
