Tinder, ik vind het maar gek. Dat ik dat vind, komt voort uit een luxe positie, dat realiseer ik mij terdege. Voorheen hoefde ik echt nooit moeite te doen. Als ik zin had in een vent, dan trok ik een jurkje aan en liep ik een kroeg binnen. Geld nam ik niet mee; ik werd altijd getrakteerd.
Maar nu, in deze tijd, moet ik dus online flirten.
Niet dat ik geen aandacht krijg. Mijn profiel heb ik versierd met mijn meest charmante foto’s. Leuk decolleteetje, blote benen, schalkse glimlach. Je kent het wel. Het meest rijpe fruit zet je in de etalage van je groentewinkel, zo werkt dat. Maar tóch vind ik het gek.
Als je in een kroeg jezelf aan het verkopen bent, kun je anticiperen op de situatie. Stel, ik vind vent A leuk, maar hij reageert niet op de kuiltjes in mijn wangen, dan kan ik nog altijd mijn rug wat krommer maken. Zodat de bloemkooltjes er wat beter uit komen (of floepen; strak zwarte-weduwe-jurkje hè…). Of ik kan stoute grapjes en aanspelingen maken. Of juist verlegen reageren.
Bij Tinder is dat toch nét effe anders. Het gaat puur om de eerste indruk, enkel en alleen op basis van de foto’s die ik van mezelf heb geselecteerd. Maar wat als die selectie niet de aandacht trekt van de juiste man? En wat moet ik eigenlijk met al die mannen die hun interesse wél kenbaar maken? Want daar zit me toch een partij inteelt tussen, niet normaal.
Nee, ik word (nog) niet gelukkig van Tinder, dat mag duidelijk zijn. Ik voel mij eerder “neukvee” dan een “leuke dame om nader te leren kennen”. Pornhub met scripted reality, daar lijkt het op. Met hele lelijke acteurs, die vermoedelijk niet meer dan een pink tussen hun benen hebben hangen. En niet eens de ballen om dat toe te geven.
En dan is er nog die enorme twijfel of ik überhaupt nu alweer aan de man zou moeten. Ik ben immers nog steeds best wel gek op mijn ex. Maar ook eenzaam. Zo eenzaam…
bron: pixabay.com 5409106 (credits: user ‘solenfeyissa‘)
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
