19 jaar was ik. Een van de fases waar mijn onrustige, zoekende en oneindig lijkende gevoelswereld hoogtij vierde. Het feit dat het net uit was met mijn vriendje en ik hartstikke luddeveduh had én met bomvol vragen zat (het soort waarop je never nooit enig antwoord zult krijgen) droeg daar best lekker aan bij.
Mijn tante, die wel spiritueel ingesteld was, ging destijds soms naar paranormale avonden. Uit nieuwsgierigheid en hopend op misschien een paar antwoorden, vroeg ik haar of ik eens mee mocht.
bron: pixabay.com 5106947 (credits: user ‘masbet‘)
Bij binnenkomst in het zaaltje legden we – net als alle andere bezoekers – de tekening die we thuis gemaakt hadden, op z’n kop op de tafel vooraan, zodat de paragnost, die pas later de zaal in zou komen, niet wist welke tekening van wie was en niet (af)geleid zou worden door de gemaakte tekeningen zelf. Ze zou op die manier die avond een select aantal tekeningen pakken en wat vertellen over de persoon die de tekening gemaakt heeft.
Hypernieuwsgierig naar wat er deze avond zou gaan gebeuren, nam ik met mijn tante plaats.
Zodra de paragnost de zaal in kwam, werd er eerst een muziekje opgezet. Om te ‘aarden’ en te ‘focussen’, zo was me verteld. Dit bleek van dat tenenkrommende “dolfijnenmuziek” te zijn zoals ik dat soort new age “muziek” sindsdien noem. Het riep een heleboel bij me op, al waren ‘focussen’ en ‘aarden’ nu net niet de eerste associaties die ík ermee kreeg. Tweede en derde ook niet trouwens.
Op het moment dat de dolfijnen muziek opgezet werd, zag ik direct mensen verschuiven op hun stoelen. Als een soort ritueel: kaarsrecht zitten, de benen op standje 90 graden en de handen losjes in de schoot met de handpalmen naar boven gericht. En om het geheel sluitend te maken: de gezichten op standje ‘meditatieve toestand’.
Ik zat met mijn armen over elkaar en mijn rechter enkel nonchalant leunend op mijn linker knie. Wat verbaasd, omdat ik dit op een plek als deze niet helemaal verwacht had. Vermakelijk keek ik om me heen, tot een mevrouw naast me mij erop attendeerde dat ik ook zoals de rest moest gaan zitten, ‘anders konden de energieën me niet goed vinden’. Wat onthutst door deze verwachting, gebaarde ik iets als ‘eh, nee dank je’. Ik zat echt prima zo. Daarbij moest toch íémand een klein beetje tegenwicht geven voor wat balans in deze zaal, nietwaar?
Na een eerste paar tekeningen kwam het moment dat de energieën mij, met mijn iets onderuit gezakte houding en met handpalmen onderhand bijna onder mijn oksels, zowaar hadden gevonden: de paragnost haalde mijn tekening eruit. Ik had een niet definieerbaar tekeningetje gemaakt, met een pen op een papiertje van post-it formaat: verschillende vormen die naast en in elkaar doorliepen en ingekleurd met dezelfde pen.
Met mijn tekeningetje in haar hand wist de paragnost een verhaal te vertellen dat op mij van toepassing was en – verbazingwekkend genoeg – met aantal details die behoorlijk accuraat waren. De paragnost vroeg vervolgens van wie de tekening was en ik stak m’n hand op. Ze vroeg of ik me in haar verhaal herkende en of ik nog vragen had. Die had ik niet.
bron: pixabay.com 437688 (credits: user ‘Glegle‘)
Na vaker meegaan met mijn tante, tarotkaarten laten leggen en mijn handen laten lezen, begon het me op te vallen dat de dingen die me werden gezegd, toch minder groots waren dan ze aanvankelijk leken. Het gros kon ik eigenlijk zelf ook wel bedenken. Bij mijn tante ging het naar mijn beleving niet veel anders. Slechts één keer was er een paragnost die me vertelde dat ik iets bijzonders had of zou gaan ervaren met (of in) Noorwegen. Tot zover – nu zo’n 23 jaar later – ben ik nog nooit in Noorwegen geweest, ken ik niemand in en niemand uit Noorwegen. Ik heb dus geen idee. Misschien heeft ze zich vergist met Zweden. Niet dat ik daar ooit ben geweest of iemand ken, maar wat ben ik in mijn leven al vaak bij die kut-IKEA geweest…
Maar goed. Het vanaf dag één ondervinden, dat het letterlijk aarden me niet heel natuurlijk afging, moest ik na een interessante verkenningstocht, mooie ontmoetingen en intrigerende tijd, concluderen dat het figuurlijk aarden me eigenlijk óók niet bijzonder goed af ging. Met een bijzondere ervaring rijker, was dit voor mij wel voldoende qua zoektocht naar mijn ‘spiritualiteitigheid’.
bron: pexels.com 895825
