bron: eigen foto (LB)
Een sterrenkijker, dat was hij. En dat is hij nu nog: in hoge mate geïnteresseerd in astronomie, het heelal, het universum met alles erop en eraan. Met een tempo van heb-ik-jou-daar lanceerde ik hem vol geweld de wereld in. Een maandje te vroeg. Daarbij heb ik zijn hoofd zelfs zo in de verdrukking geperst, dat hij er wekenlang uitzag als een ‘Conehead’. Dat was vandaag, 18 jaar geleden.
Hij was een huilbaby. Dat ging over.
Hij was een heel angstige kleuter. Ook dat werd beter.
Met veel geduld en liefde.
Op achtjarige leeftijd werd hij gediagnosticeerd: zwaar dyslectisch met taalachterstand, ADHD (zonder de H, bleek later), hypermobiel en mogelijk licht autistisch. Op de basisschool een outsider en mobbing-doelwit. Tot een jaar of 12-13; toen veranderde er ineens een hoop. Meisjes begonnen hem leuk te vinden. Jongens hielden op met pesten. Het leven begon.
En nu? Nu is het een boom van een vent. Met een eigen mening.
Een volwassen kerel, die zijn zaakjes zelf regelt én helpt in de keuken.
Een wandelende encyclopedie, die zelf wéét dat hij alles denkt te weten, maar er soms toch vet naast zit (Wikipedia is my friend).
Een harde werker, een doorknokker, die ondanks al zijn ‘handicaps’ (die dat niet echt – meer – zijn) wel mooi een vierdejaars HTS’er is. Een begane, empathische persoon, die zich bezig houdt met klimaat en milieu, met technologische ontwikkeling én het goede in de mens. Die niet van roken en zuipen houdt, terwijl ik toch echt niet zo’n goed voorbeeld ben geweest, wat dat betreft.
Een behulpzame, ontzettend lieve, slimme en sociale knul, met respect voor medemensen (ja, óók voor vrouwen, júíst voor vrouwen). Eentje die zijn best doet om zijn moeder steeds weer te verrassen. Soms met de meest rare cadeautjes, soms met een heel spontane knuffel. Gisteravond had hij zijn eigen corona-beperkte pre-18 feestje. Met precies het aantal vrienden en vriendinnen dat “mag”. Met afstand (voor zover ik kon zien) en de ventilatie (met ionisator) op standje ‘blowen’.
Ineens heb ik een volwassen zoon. En mén, wat ben ik trots op hem. En een beetje op mijzelf. Want hij is meer dan goed gelukt. Ik heb de fijne man geknutseld, die hij nu is. Enkel volgende week nog even zijn rijbewijs halen. En dan is ie “klaar”. Helemaal af. Tiptop voor wereld. Uitvliegen, dat mag hij. Na de lockdown, that is. Als hij dan nog wil.
Van harte gefeliciteerd met je zoon Lou! Met zijn 18e verjaardags én dat hij meer dan goed gelukt is
Dubbel dankjewel Maaike! 😀