Machteloos. Dat ben je. Als staat, als gemeenschap, als EU, als burger.
Enkel machteloos.
“Samen tegen terrorisme!”
“We zijn solidair met Oostenrijk in ons gevecht tegen de terreur.”
“Samen stellen we ons op tegen de haat.”
“We buigen onze hoofden niet!”
Wat nou ‘solidair’.
Wat nou ‘samen’.
Wat nou ‘niet buigen’.
Allemaal loze, ja zelfs machteloze woorden. Want wáártegen vecht je dan in hemelsnaam? En waarvóór buig je dan niet? Terroristen blijven nu eenmaal onzichtbare spoken. Onopvallende geesten die onder ons rondwaren. Onder ons allemaal.
De verdachte c.q. mogelijk medeplichtige die vandaag hier in Linz (nota bene 500 meter van mijn huis verwijderd) is opgepakt, was als IS-fanaticus allang bekend bij de politie. De doodgeschoten 20-jarige terroristenknul in Wenen ook. Maar bij ons normalo’s waren ze dat natuurlijk niet. Volgens buren en bekenden waren het stuk voor stuk “heel aardige, rustige jongens”. Goed geïntegreerde twintigers, waarvan ze dit nóóit verwacht hadden.
Onderwijl stromen de sterktewensen, knuffels, hartjes en ‘stay-safe’s’ ook bij mij binnen, als Oostenrijks ingezetene. En dat voelt raar. Ongepast, ook. Want deze aanslag is dan dit keer wel in mijn woonland, maar het had net zo goed ook wéér in Parijs kunnen zijn. Of wéér in München. Of wéér Londen. En toch ben ik ook wel een beetje in shock. Want het is dit keer in Wenen, en daarmee niet langer een ver-van-mijn-bed-show. Nu het ineens een nationale aangelegenheid geworden is, lijkt “het boze” ook meteen een stúk dichterbij te zijn gekomen.
Wat ik er wel van merk? Een minuut stilte hier, drie dagen nationale rouw daar. Een kranslegging, steunbetuigingen van staatshoofden. Een arrestatie in je directe omgeving en US-presidentsverkiezingen die totaal onbelangrijk geworden zijn. Ononderbroken live nieuws en politiesirenes in mijn oren. En dat was ’t dan wel. IK heb geen sterkte nodig. De mensen in Wenen (krap 200 kilometer van hier) des te meer. Vooral daar zit de shock diep: hoe heeft dit kunnen gebeuren in onze ‘zo goed als veiligste metropool ter wereld’?
En vooral: who’s next? Geruchten over ‘vanavond Graz, morgen Linz’ doen al de ronde. Hoewel dat redelijk zinloos zou zijn: iedereen zit inmiddels binnen. Oog-om-oog gevoelens vieren hoogtij. “Doodschieten, die IS-ers!” heb ik al meerdere keren letterlijk gehoord. Maar dat zou ons niet beter maken. In geen enkel opzicht. Niet mentaal. En niet beter dan hen. Het terreurdoel zou bereikt zijn: blinde haat.
Het enige wat je als omstander, meevoeler en toekijker kunt doen, is proberen juist níét te haten, je niet bang laten maken. En vooral: stug doorgaan met het leven dat in jouw ogen een ‘goed leven’ is. Want de enige doelen van terrorisme blijven angst en verdeeldheid zaaien, onzekerheid kweken en chaos veroorzaken. Dat moderne, westerse leven ontwrichten, dat in hun fanatische en extremistische geloofsovertuigingen niet mag bestaan.
Maar dat leven wás al ontwricht. In meerdere officiële toespraken na de aanslag hoorde ik de uitspraak “Wij laten ons onze vrijheid niet afpakken!” Daarbij ontsnapte mij toch even een wrang lachje. De nieuwe lockdown-periode zou toch juist weer starten? Nu, na deze aanslag, verlaat helemaal niemand nog vrijwillig het huis.
Een dubbeldikke lockdown. Geen mens op straat. En politiebusjes waar je maar kijkt. Sirenes die om de 5 minuten loeien, zelfs op een paar honderd kilometer afstand van Wenen. En de machteloosheid die groeit en groeit. De angst voor Corona heeft definitief plaatsgemaakt voor de angst om, ondanks alles, tóch op z’n ‘nieuwnormaals’ door te leven. Want dat lukt nu echt even niet meer.
bron: pixabay.com 1279135
