Diep teleurgesteld na het mislukken van mijn eerste echte en spannende opdracht, reed ik in mijn met modder besmeurde auto naar huis. “Ik móét hem zien, ik wil zijn stem horen, ik wil, ik wil, ik WIL!!” maalde maar door in mijn hoofd. Halverwege mijn ‘ride-of-shame-home’, kwam er een doordringende ‘pling’ uit mijn mobieltje: een mailtje, van HEM! Meteen draaide ik mijn auto de berm in om het bericht te lezen.
Hij verontschuldigde zich voor zijn gedrag:
Of ik alsjeblieft nog even terug wilde komen.
Naar datzelfde modderige zandpad in het bos.
Ik had zojuist een goede generale laten zien en nu was het tijd voor de echte voorstelling. Hij had er alle vertrouwen in dat het dit keer goed zou gaan.
Hij wilde mij erg graag ontmoeten.
Wauw!! Ik kreeg dus meteen een tweede kans! “Wat een mafkees,” dacht ik. Maar ik giechelde er wel bij. “OMG, hoezo ben ik er gewoon met twee benen en met mijn volle verstand zó ingetuind?” dacht ik. Ik werd er ter plekke vrolijk van. En opgewonden… Wat een meester in spanning opbouwen.
Vol nieuwe moed reed ik terug naar dat zandpad. Dit keer met een ander soort zenuwen. Niet meer van angst, maar van opwinding. Ik voelde me zelfverzekerd en was overtuigd van een happy end: wij samen aan een heerlijk kopje thee, lachend over dit hele avontuur.
bron: pixabay.com 3048812
Ik gaf een paar keer flink gas, in mijn veel te korte rokje, ordinaire decolleté en ondoenlijk hoge hakken. Maar wat vóélde ik me sexy en on top of the world. Daarna parkeerde ik mijn met modder besmeurde auto netjes aan de kant, stapte uit en ging op een omgevallen boom zitten. Wachten. Wachten op een bericht van HEM. Ik voelde zijn aanwezigheid. Hij zat vast vanaf een afstandje naar me te kijken.
Bij elke nietsvermoedende wandelaar die zijn hondje uitliet, dacht ik: zou HIJ het zijn? Mijn hoerige look kon me niet eens meer deren. De blikken die ik kreeg, nam ik voor lief. Pas na 20 minuten doodse stilte uit mijn telefoon, begon er iets te knagen. Hij zou toch niet wéér…
Ik besloot hem te mailen. Ik was terug gekomen voor hem, op zijn verzoek, en zat smachtend te wachten op een teken van leven (en natuurlijk groots applaus, omdat ik zo trouw was om te doen wat hij van me vroeg).
Maar ik kreeg geen applaus. En geen hoogtepunt.
Ik kreeg enkel wederom het bericht dat ik hem vandaag nog niet ging ontmoeten.
Het was nog te vroeg. Ik was er nog niet klaar voor.
Als een stout kind droop ik af en reed naar het dichtstbijzijnde benzinestation om mijn auto door de wasstraat te duwen. Met zo’n besmeurde auto kon ik toch niet op mijn werk verschijnen vanmiddag?
Poeh! Ondoenlijk die spanning! Om helemaal gek van te worden! Maar ook uitdagend…. wanneer zou je hem wél gaan ontmoeten? Ik wacht met spanning op je volgende blog..