Na het fiasco en de anti-climax van het mislukken van mijn eerste echte opdracht, leek het maar niet tot me door te dringen dat ik voet had gezet in de BDSM-wereld. Ik had dan ook nog nooit van BDSM gehoord en niemand had mij er ooit over verteld. De film ‘50 shades’ was nog lang niet uit en het boek te onbekend. Ik wilde vooral heel graag een spannend liefdesleven dat nooit saai zou worden (hoezo naïef…?!). Ik genoot intens van mijn nog prille vrijgezellenbestaan met de neiging alles te romantiseren. Heerlijk!
Na een poosje kreeg ik wederom dezelfde opdracht van mijn mysterieuze aanbidder. Dit keer liet ik me niet zomaar kennen en probeerde zoveel mogelijk informatie te verzamelen door zelf veel vragen te stellen. Hij bleef kort en zakelijk antwoorden. Ik vertelde hem dat ik niet weer zo ver van huis ging. Of er wellicht een bos bij mij in de buurt was? Dan mocht ik het daar wel laten zien. Prima. Doen we dat. Hij zou achter mij aan rijden zodat hij het hele spektakel live zou kunnen aanschouwen.
“Mooi”, dacht ik, “dan kan ik jou ter plekke ontmaskeren!” Thuis voelde ik me sterk en zelfverzekerd, maar dat zou toch weer omslaan als ik eenmaal aan de opdracht begon.
bron: pixabay.com 815297
In mijn supersexy outfit stapte ik op een doordeweekse ochtend in mijn auto. We hadden afgesproken aan de rand van het bos even buiten mijn dorp, en er stopte inderdaad een auto achter me. Ik liet de wielen van mijn auto flink spollen [ = slang voor ‘slippen’ of ‘ploegen’ – Red.] door de modder.
Stiekem gaf het me een heerlijke sexy kick. Kijk mij hier effe lekker gaan!
Hij had mij erg streng toegesproken dat ik het niet in mijn hóófd moest halen om uit te stappen. Daar stonden zéér strenge straffen op en een ontmoeting kon ik dan wel helemaal op mijn buik schrijven. Even ging dat wel door mijn hoofd, maar aangezien we ons op nogal afgelegen terrein bevonden, durfde ik die confrontatie niet aan. Hij reed te ver achter me om iets van een signalement te kunnen herkennen en ineens was hij verdwenen.
Gelukkig had ik in een helder moment zijn nummerbord genoteerd. Daarmee dacht ik hem wel te kunnen achterhalen, maar helaas is dat tegen de regels en kon niemand mij aan zijn identiteit helpen.
Ik was klaar. Met hem.
Mijn eerste Meester.
Mijn anonieme eerste Meester.
Ik zou nooit weten wie hij was.
En toch had ik de smaak te pakken. Er zouden nog een aantal Meesters volgen…
