De leeftijdskloof (kalenderleeftijd vs. gevoelsleeftijd)

15 november 2020 door Terra Carta Blanca

“Wanneer je ouder wordt, verander je niet, hoor. Tenminste, híér niet.”
Mijn oma tikt lachend even kort op haar hersenpan.
“Ik heb niet het gevoel dat ik ineens een heel ander mens ben geworden omdat ik inmiddels al zo oud ben,” verduidelijkt ze. “Helemaal niet eigenlijk. Ik voel me nog precies hetzelfde als de vrouw die ik vroeger was.”

“Toch is ’t best wel raar, Oma… Jongeren voelen zich vaak ouder dan ze werkelijk zijn, maar veel volwassenen voelen zich juist weer een stuk jonger dan hun kalenderleeftijd.”
“Dat klopt, ja. Ik weet nog dat jij als kind graag op hoge hakken door het huis liep, omdat je zo graag ouder wilde lijken.”
Mijn grootmoeder glimlacht even over haar mijmeringen.

“Is er dan helemaal niets veranderd, nu je zo oud bent geworden?”
“Misschien ben ik wat selectiever geworden bij het maken van keuzes. Omdat mijn resterende jaren schaars geworden zijn, wil ik mijn kostbare tijd vooral steken in contacten met mensen die veel voor me betekenen. Of dingen doen, waar ik blij van word.”
“Ja, dat snap ik wel. Ouder worden is eigenlijk een beetje als “uitzending gemist” kijken. Als jongere lig je eindeloos zappend op de bank, op zoek naar iets nieuws wat nog enigszins boeiend lijkt. Als oudere stem je liever meteen af op de juiste zender. Je weet tenslotte van te voren precies waarnaar je wilt kijken.”

“Ja, maar het nadeel daarvan is, dat je leven heel voorspelbaar wordt; dat vind ik achteraf gezien best wel jammer. Jonge mensen zijn veel impulsiever. Avontuurlijker. Kijken gewoon wat er op hun bord komt. Wanneer je ouder wordt, ben je blijkbaar minder geneigd om te kiezen voor nieuwe uitdagingen,” besluit mijn oma.
“Saaier dus, bedoel je? Nou, dat klopt wel… Mijn leven is inderdaad de laatste tijd wel heel erg saai,” klaag ik.
“Dat valt heus wel mee,” lacht mijn oma. “Je maakt nog steeds genoeg avonturen mee.”
“Nou ja, misschien nu nog wel. Maar wanneer ik later te ruim in mijn rimpelige vel kom te zitten, dan hoop ik toch echt dat er ook voldoende ruimte zal zijn voor inspirerende gedachten, ideeën en nieuwe ontmoetingen.”

Ons gesprek wordt bruut onderbroken. Mijn moeder – die nog steeds volop zappend, append en beppend in het leven staat – belt video. Zuchtend neem ik op. Ik vind videobellen verschrikkelijk. Ze valt meteen met het beeld in huis: “Hey! Ken je Wim nog?”
Een groot mannenhoofd verdringt mijn moeders gezicht.

Ik staar in de waterige blauwe ogen van ene Wim. Ik peins. Maar hoe ik ook mijn best doe om mijn geest te laten uitlubberen, ik kan me beslist geen Wim herinneren.
“Eh, nou, nee eigenlijk?”
“Oh jawel! Hij heeft ooit zelfs nog bij jou thuis aan het kerstdiner gezeten. Met kerst had ik hem een keer meegenomen. Jaren geleden. Hij heeft toen nog geprobeerd om jouw lamp te repareren.”

“Eerlijk gezegd, ma, kan ik me hem echt niet meer herinneren. Er gaat nergens een lampje branden.”
“Ha, ha… Dat laatste kan kloppen. Sinds Wim er toen even naar keek, heeft die lamp het inderdaad nooit meer gedaan.”
Mijn moeder grinnikt op de achtergrond.

Wim is – in al zijn passiviteit – nog steeds vol in beeld. Hij kijkt enigszins ongemakkelijk en beteuterd in de camera, maar laat zich niet zomaar uit het veld slaan.
“Nou, ik herken jóú anders wél meteen, hoor!” werpt hij ineens tegen. “Totáál niet veranderd!”
“Oh, echt?”
Deze keer ‘repareert’ Wim met meer succes. Ik begin zowaar te stralen als een moderne led-lamp. Hupsakee, weg met dat oude peertje!

“He-le-maal niets veranderd,” benadrukt hij nog een keer.
Wim is toch complimenteuzer dan ik had verwacht. Ik voel mijn vel krimpen en mijn geest verruimen.
Hij buigt zich nog eens iets dichter naar de camera.
“Alleen wel een stúk ouder geworden, zeg!”

bron: pixabay.com 1082322