“Ik had gisteren een online sollicitatiegesprek…”
“Oh, en? Liep zeker niet zo lekker, aan je stem te horen?”
“Nou, nee. Tenminste, dat wil zeggen, eigenlijk liep het uiteindelijk totaal verkeerd af.”
“Het sollicitatiegesprek verliep via Teams,” legt mijn vriendin uit. “Het ging om een vacature in het onderwijs. Ze waren op zoek naar een docent voor de bovenbouw. Het leek me wel wat. Afijn, ik moest eerst inloggen via mijn telefoon en daarna vond het gesprek via het computerscherm plaats.”
“Dat lijkt me inderdaad niet zo erg fijn,“ beaam ik. Maar ja, andere tijden, andere methoden.
‘Ik had een gesprek met twee oudere dames. Het waren nogal degelijke types. Echte ouderwetse schooljuffen. Eentje met een grijze knot in haar nek en de ander droeg een strak bob kapsel. Er kon werkelijk geen lachje vanaf.”
“Oei…”
“Het gesprek zelf verliep best prima, vond ik. Alleen vergaten die twee trutten om op hun telefoons uit te loggen, toen ons gesprek beëindigd was. Waardoor ik het gesprek, dat ze daarna samen voerden, letterlijk kon verstaan! En dat ging natuurlijk over mij.” Mijn vriendin trekt een verongelijkt gezicht.
“Oeps, da’s niet fijn. Wat zeiden ze dan?”
“Dat ik beslist géén sprankelende persoonlijkheid was. En dat ze van een lerares toch wat meer inspirerende invalshoeken en uitspraken hadden verwacht en niet enkel een opsomming van keurige antwoorden.”
“Ai, niet fijn om te horen.”
“Nee, beslist niet. Ik heb hen later teruggebeld.”
“Oh, echt waar? Dat had ik niet gedurfd, denk ik.”
“Ik was zó kwaad dat ik het niet kon laten om hen met hun schandalige fout te confronteren. Eigenlijk belde ik in eerste instantie om ze eens even flink verrot te schelden. Maar goed, ik heb me bij nader inzien toch maar mooi weten in te houden.”
“Ik ben nu wel erg benieuwd wat je dan wél tegen hen hebt gezegd?”
“Ha, ha… Als een echte juf heb ik ze behandeld als een paar ongehoorzame leerlingen en hen heel streng op hun gedrag aangesproken.”
“Ze waren vast en zeker wel geschrokken?”
“Ja, echt wel. Ze reageerden heel gedwee en waren werkelijk muisstil. Zo stil heb ik mijn leerlingen in de klas nog nooit eerder gekregen.”
“Dus je kon jouw kwaliteiten als juf meteen showen door ze daadwerkelijk in de praktijk te brengen?
“Ja, ik heb even duidelijk laten zien dat ik als juf prima functioneer. Allereerst heb ik netjes uitgelegd dat je zo niet met elkaar om hoort te gaan.”
“Ze boden waarschijnlijk meteen hun excuses aan, vermoed ik zo?”
“Die kans heb ik ze natuurlijk niet eens gegeven. Ik was lekker op dreef, dus ik heb eerst die ene troela met een kindvriendelijke stem gevraagd: ‘…en wat zeg je dan tegen de juf?”
“Sorry, juf?!” probeer ik lachend.
“Ja. En dat zei ze dus ook. Ongelooflijk.”
“En die andere muts?”
“Die stamelde ook haar excuses, zij het nogal onwillig. ”
“Je had er ook nog zoiets als ‘Een beetje harder graag, want ik versta je niet!’ achteraan kunnen plakken.”
“Ja, daar heb ik inderdaad even aan gedacht,“ lacht mijn vriendin, “maar als juf mag je je leerlingen natuurlijk nooit vernederen. Het is juist de bedoeling dat je iemand iets probeert te leren om op die manier de kennis te vergroten. Opbouwen in plaats van afbreken. Alleen op die manier bereik je iets.”
“En dus..?”
“Dus heb ik ze een van mijn zogenaamde slaapverwekkende ICT en sociale vaardigheidslessen aangeboden. Ná schooltijd, welteverstaan.”
“Laat me raden. Daarvoor hadden ze vást geen belangstelling?”
“Nee, tuurlijk niet. Met een afgemeten stemmetje heeft die miep ervoor bedankt. En me nog heel venijnig véél succes gewenst met mijn eventuele verdere sollicitaties.”
“Da’s best wel vals.”
“Ja, dat vond ik ook. Dus ik besloot ter plekke hun sollicitatie-eisen in te willigen. Deze keer heb ik op hun eerdere verzoek mijn keurige antwoorden achterwege gelaten. Vanuit een geïnspireerde invalshoek heb ik ze op meer dan sprankelende wijze alsnog even de huid vol gescholden.”
bron: pixabay.com 214788
