…in sprookjes. Nu we het toch al weken over de Verenigde Staten van Amerika hebben, kunnen we het wel even over “happily ever after” hebben, maar dan niet de gebruikelijke variant.
Kindhuwelijken schuiven zo af en toe in beeld in het nieuws of ergens achteraf op een pagina in de krant, bij gebrek aan betere verhalen. En wat iedere keer weer opvalt, is dat het een ver-van-mijn-bedshow is voor de meeste mensen. Iets waar ze helemaal niets vanaf weten. Of dat er standaardreacties komen als “ja, maar die moslims hè?” of “ach, dat gebeurt alleen in Afrika”.
Nou. Nee. Alleen al in Nederland is de schatting dat zo’n 250 meisjes per jaar als kind worden uitgehuwelijkt, maar dat kunnen er net zo goed 750 zijn omdat er totaal geen zicht op is. Er wordt gebruik gemaakt van een achterdeurtje en de mensen die eraan meewerken, schreeuwen dat echt niet van de daken. Maar het is nog helemaal niets vergeleken bij de USA – alhoewel mensen soms ontzettend boos worden als je hen daarop attendeert.
Er zijn weinig gegevens bekend bij organisaties als Unicef, maar wel al diverse studies naar gedaan. Tussen 2000 en 2010 zijn er 248.000 meisjes uitgehuwelijkt aan (veel oudere) mannen en er is geen enkele reden om aan te nemen dat het cijfer nu lager ligt. Door de maatregelen van Donald Trump de laatste vier jaar op het gebied van abortus en geboortebeperking om zijn ultraorthodoxe, christelijke achterban te vriend te houden, is de verwachting eerder dat het cijfer is gestegen in plaats van gedaald, passend in een wereldwijde trend door de gevolgen van covid-19, een hongerpandemie die zijn weerga niet kent en (burger)oorlogen.
Erger nog, in de USA zijn er maar twee staten te vinden die met wetgeving tegenhouden dat er onder de 18 getrouwd kan worden. Er zijn er een paar die een halfslachtige poging doen en 16 als ondergrens aanhouden. En er zijn maar liefst 23 (!) US-staten zonder ook maar enige beperking, waardoor zij op dit gebied een zwakkere wetgeving hebben dan, pak ‘m beet, Afghanistan of Malawi. Denk daar maar eens over na: 23 staten waar er geen enkele belemmering is om een pedofilie-aanklacht te ontlopen door met je (piep)jonge slachtoffer te trouwen. Dat vervolgens wel moet wachten tot zij zelf 18 is voor ze een scheiding kan aanvragen. Waaronder het ‘vooruitstrevende’ Californië.
Uiteraard hebben ze op papier de boel goed op orde. Ze hebben zich gecommitteerd aan het bestrijden van kindhuwelijken en erkennen dat het een schending van de mensenrechten is. Ze hebben de Convention of the Rights of the Child al in 1995 ondertekend; het is alleen een beetje jammer dat ze vergeten zijn het te ratificeren. Wat doet de US-regering dan precies, om van die papieren tijger een gevaarlijke tijger te maken? Simpel. Helemaal niets.
In 2019 stelde Democrate Melissa Wintrow in haar staat (Iowa) voor om de minimumleeftijd voor een huwelijk naar 16 te verhogen. Nu is het in Iowa mogelijk om met toestemming van ouders en de rechter onder de 16 te trouwen en daarboven voldoet van de handtekening van slechts één van de ouders. Het voorstel werd door Republikeinse mannen van een bepaalde leeftijd weggestemd, waardoor alles bij het oude blijft.
In 2017 moest een 11-jarig meisje niet alleen de baby ter wereld brengen van de man uit haar kerkgenootschap die haar verkrachtte; ze moest er van haar ouders en de leiders van de kerk ook nog eens mee trouwen in Florida. De reden? Het was de makkelijkste manier om strafvervolging te ontlopen. Goedgekeurd door de rechter, zodat het politieonderzoek stopgezet kon worden.
The New York Times schrijft er met enige regelmaat over en sinds 2017 zijn er in New York pogingen om het uithuwelijken van kinderen aan banden te leggen. De huwelijksleeftijd is opgeschroefd naar 17 en dat wordt ook de leeftijd waarop er dan een echtscheiding mag worden aangevraagd. Het zijn babystapjes, maar ze gaan tenminste wel de goede kant op.
Meisjes die als kind al trouwen, lopen niet alleen psychische schade op; ook lichamelijk is het verre van gezond. Het gaat ten koste van hun opleiding, hun sociale contacten en hun economische onafhankelijkheid. Ze lopen een groter risico op complicaties bij bevallingen, zijn vaker slachtoffer van huiselijk geweld en worden legaal verkracht door hun echtgenoot. Ook daar weer een papieren tijger: op papier is het strafbaar, in de praktijk hebben 26 staten nog steeds een vorm van ‘huwelijkse immuniteit’, waardoor er weinig tot niets mee gedaan wordt, áls er al aangifte wordt gedaan.
Er is nog een lange weg te gaan, als het gaat over dit onderwerp. Wereldwijd.
bron: pxhere.com CC0
