Nou, dat heb ik weer; mijn nieuwe vriendje heeft een strafblad. Hij heeft ooit een vrouw aangerand door haar borsten beet te pakken. Nu is de manier waarop nog enigszins te begrijpen, maar toch. Hij heeft zonder toestemming met zijn poten aan een vrouw gezeten en dat was op zijn minst erg ongepast.
En erger nog, hij legt de toekomst van onze eventuele relatie bij mij neer. IK moet kiezen: of verder, of stoppen. Dat is toch niet te doen? Waarom moet IK nu weer degene zijn die moet kiezen?
Ik ben daar erg slecht in, in keuzes maken. In een supermarkt kan ik zeker tien minuten twijfelen tussen vlaflip en hopjesvla. Om uiteindelijk allebei de pakken in mijn karretje te stoppen. En thuis eet ik dan na het eten eerst een half bakje vlaflip én daarna een half bakje hopjesvla. Ook al zit ik eigenlijk vol.
Hoe kan ik dan kiezen of ik met deze man verder wil? Welke deur naar de toekomst moet ik nu openen? Geen idee…
Eerlijk is eerlijk. Ik ben best aan het twijfelen gebracht. Enerzijds snap ik zijn actie. Als ik een man was geweest, had ik in die situatie misschien óók wel even die borsten gegrepen. Aan de andere kant vraag ik mij oprecht af of hij wel het volledige verhaal vertelt. Het is immers enkel zijn versie. Zijn kant. Wie zegt mij dat het niet heel anders is gelopen? Voor hetzelfde geld heeft hij die dame bewust aangerand. Of misschien zelfs wel verkracht? Het zou zomaar waar kunnen zijn.
Feit is dat hij een strafblad heeft en niet meer aan het werk komt, omdat hij te boek staat als een zedendelinquent. Niemand die zo iemand een tweede kans wenst te geven.
Feit is ook dat mij gevraagd wordt om iemand te vertrouwen, terwijl hij iets gedaan heeft wat écht niet kan.
Net zoals mijn ex. Die mij ook keer op keer vroeg om hem te vergeven als hij mij weer eens geslagen had. Of me tot dingen gedwongen had, die ik helemaal niet wilde doen.
“Vertrouw me, ik doe het nooit meer. Echt niet.”
Het voelt als een déjà vu.
bron: pixabay.com 1587329
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
