Het is al bijna een half jaar geleden dat ik iets van mij heb laten horen. De nasleep van mijn kanker slokte alle energie op. Net zoals alle corona-perikelen. Ik heb natuurlijk tijdens mijn behandelingen weinig tot helemaal niet gewerkt en dat trok ik financieel nog best. Maar wist ik veel dat er nog een corona achteraan kwam?
Mijn financiële buffer is wel weg. Opgegeten. Opgezopen, ook. Als actrice word je dan nog weleens gevraagd voor wat suffe tv-dingetjes, waar één of ander goed doel aan verbonden is. Normaal weiger ik die shit, maar nu zei ik gretig ‘ja’ op zo’n aanvraag. Bleek dat ik mijn tijd moest zien als een donatie aan de stichting. “Je gaat toch geen geld verdienen aan een charitatieve instelling?” vroeg de assistent nog. Ehm… Nou… Eigenlijk wel. Anders sta ik binnenkort zelf in die rij voor de voedselbank.
Ik ben de afgelopen periode behoorlijk eenzaam geweest, dat mag je gerust weten. Ik weet helemaal niet hoe ik mezelf bezig moet houden thuis. Tuurlijk, ook ik heb de woonkamer eens flink aangepakt. Nieuwe meubels, likje verf op de muren, dat soort dingen. En ook ik heb geprobeerd om een knap lastig recept op tafel te kokkerellen (een uur na mijn poging bracht de sushi-boer mijn bestelling). En natuurlijk ben ik begonnen met hobby’s. Zo kocht ik een spelcomputer met wel 20 games erbij. Want ik zou koningin FIFA worden. En ik voelde een Bob Ross momentje opkomen, waardoor ik de schilderswinkel leeg kocht. Inmiddels staat de ps4 naast de ezel stof te happen.
Maar weet je wat het ware probleem is? Ik heb werkelijk geen idee hoe ik mij sociaal wenselijk moet gedragen. Ik pas in geen enkel vakje. In al mijn vorige jaren heb ik zó snoeihard gewerkt dat ik nul tijd over had voor vrienden. Ik werkte, at, had seks en ik sliep. Dat was mijn leven. En daar betaal ik nu de prijs voor.
Ik heb mensen gebeld, maar niemand die echt zin had om af te spreken. En die ene oude kennis die op de stoep stond wist niet hoe snel ze een excuus moest verzinnen om weer weg te kunnen.
Prima, dacht ik woest. Dan niet. Dus ik heb mezelf prima proberen te vermaken met overbodige spullen. En met kerst ga ik wel naar mijn moeder, dacht ik nog.
Totdat ik tegen een neusverkoudheid aan liep en mijn smaak ineens weg was. Testje doen, want dat is verstandig. Vandaag kreeg ik de uitslag. En jawel hoor, ook ik heb het virus te pakken. Of het virus heeft mij gegrepen. Dat kan ook.
Mijn moeder heb ik dus maar afgebeld. En ik heb de buurtsuper wat magnetronmaaltijden laten bezorgen. Dat wordt dus mijn kerst; in mijn eigen hok, eenzaam op de bank. Starend naar een kleine plastic kerstboom en wachtend tot mijn elektrische privé kok ‘PING!!’ roept.
bron: pixabay.com 1264608
Niet fijn! Veel sterkte en beterschap!!