Prrt prrt prrrrrrt…
Ik zweer het je: elke keer als ik even zit, tussen het drukke zitten door, gaat mijn telefoon. Omdat ik niet dapper genoeg ben om het geluid te negeren – stel dat het m’n moeder is… – pak ik ‘m maar op.
Het scherm vertelt mij dat het niet mijn moeder is (die had vanmorgen inderdaad ook al gebeld), maar mijn oudoom Han. Een lieve, wat oudere man, die al jaren getrouwd is met tante Gré. Een huwelijk dat in stand blijft door haar fabuleuze natte cakes en zijn vermogen om haar ervoor te blijven prijzen, ook al zijn ze soms toch wat minder nat (lees: kurkdroog) of iets te bruin. Hij is de cake, zij de vorm. Zij is de rand, hij de hoed. Je snapt ‘m.
“Hallo oom Han, alles goed daar?”
Een vraag die alleen maar een positief antwoord verwacht, zoals ik van hem gewend ben. De enige onzuivere toon die ik ooit van oom Han heb gehoord, was op de dag dat de cake van tante Gré dusdanig was aangebrand, dat zelfs haar trouwe echtgenoot die niet meer met goed fatsoen door zijn strot kreeg.
“Nee, het gaat eigenlijk niet zo goed, meis,” gevolgd door een diepe zucht. Zo diep dat ik zijn borstkas op het schermpje op en neer zie gaan. Op een verhaal over aangebrande cake zit ik niet bepaald te wachten, maar omdat ik mijn oom Han erg graag mag, toon ik toch een bereidwillig oor. Inderdaad kijkt hij wat bedrukt. En zag ik daar een traan in een ooghoek?
“Ik durf het eigenlijk niet zo goed te zeggen…”
“Maar misschien kan ik helpen?” flap ik er meteen uit.
Aan mijn oom Han wil ik graag mijn beste kant laten zien en ik help deze lieverds echt graag. Vorig jaar nog met de verbouwing van hun tuin. Het duurde dagen voordat ik de aarde onder mijn nagels weggepoetst had, maar dat was niet erg. Van helpen word ik blij. Ik zet mijn allerbereidwilligste gezicht op: “Ik ben er zo hoor!” Oom Han en tante Gré wonen drie dorpen verderop, dus het is echt geen probleem voor mij. Zelfs niet op Eerste Kerstdag. Daar ben je familie voor, toch?
“Ehm, nou het is zo, ik krijg ‘m niet meer recht. Het is werkelijk geen gezicht. Gré is er nogal door uit haar doen, weet je. Ze heeft mij de hele dag al genegeerd. Sterker nog, ik weet niet eens waar ze nu uithangt. Dus nu dacht ik, misschien dat mijn favoriete nichie mij effe snel kan helpen…?” Liefvragend kijkt oom Han mij aan.
Fluks trek ik mijn ik-help-echt-héél-graag-hoor gezicht weer in de normale, praktische stand. Mijn oom, met zijn 85 jaren levenservaring, krijgt ‘m niet meer recht. Het is me wat. Maar er zijn grenzen, oom Han! Mijn gezicht keurig in de plooi houdend: “Maar oom Han, ik wist niet dat jullie daar nog aan deden?”
“Ja, tuurlijk kind… Wat dacht jij dan? Eén keer per jaar! Voorheen ging dat altijd goed, maar hij is nu zo scheef als wat en ik schaam me dood. Niet alleen voor Gré, maar voor de hele buurt eigenlijk. Iedereen kan het zien!” Somber staart oom Han naar beneden.
Bron: pixabay.com 5821152
“Oom Han?! Kun je alsjeblieft NU de gordijnen dicht doen?!” Het idee dat de buurt nu op straat naar binnen staat te gluren, terwijl die oudjes ik-weet-niet-wat aan het doen zijn, geeft me de zenuwen. Stel je voor.
“Ja, dat is een goed idee, wacht even.”
Terwijl hij naar het raam loopt, zoek ik naarstig naar een acceptabele oplossing.
Oom Han onderbreekt mijn overpeinzingen.
“Maarre… Hoe laat kom je dan, meis?” vraagt hij. “Samen kunnen we dit vást beter oplossen. En dan kan ik Gré pas echt goed verrassen, daar verheug ik me nu al op.”
“Ja, ja, oké. Maar euh, zal ik dan eerst maar even langs de apotheek gaan voor wat blauwe pillen? Is dat misschien een idee?”
Nu kijkt oom Han mij stomverbaasd aan via de camera: “Waar zijn die dingen dan goed voor? Ik heb helemaal geen blauwe pillen nodig! Ik heb wel blauwe ballen.”
Ditmaal kan ik de gechoqueerde blik in mijn ogen niet meer verbergen. Het is duidelijk erger dan ik dacht. Ik vermoed dat tante Gré niet zo onschuldig is als ze er uit ziet.
“Oom Han!?” Nu krijg ik het toch wel wat warm. Straks gaat ie het nog over zijn klokkenspel hebben!
“Ja, die ballen! Die motten de boom in, maar dát kan dus niet als ie zo scheef staat! Eerst recht, dan ballen. En ik krijg ‘m in m’n eentje echt niet goed. Dus kun je alsjeblieft een beetje opschieten? Hoe laat ben je hier?!”
bron: pixabay.com 5738761
