Tweede kerstdag. De meest loze dag van het jaar. En in 2020 helemaal.
Eerst maar eens een korte schildering van eerste kerstdag. Half 10 wakker. Net voor de middag opstaan (de bezigheid in de tussentijd mag je zelf invullen). Kerstontbijt, op z’n Romeins liggend op de uitgeklapte bedbank, Equalizer 1 kijkend. Een wandelingetje, omdat er toch af en toe wat frisse lucht in moet. Daarna zelfgemaakte Glühwein. Op de bank vanzelfsprekend. Onder begeleiding van Equalizer 2. En Candy Crushen. Multitasking to the max.
bron: eigen foto (LB)
Daarna meteen maar door met John Wick 1; lekker veel geschiet en bloed. Past perfect bij deze dag. Onderwijl flans ik snel een kerstdiner in elkaar, dat we – op de bank, where else – opeten, met John Wick 2 op de achtergrond. Daarna slaan we alle miniflesjes booze (Bokma, whisky en nog wat ander zoet spul) die we in huis hebben, achterover, waarna we maar braaf overstappen op ‘gewone’ wijn gaan. We ontdekken pardoes een juweeltje van een serie op Netflix (“Loaded”) en kijken het hele seizoen in één ruk af, tot diep in de nacht. En dat was ‘m weer, die eerste.
En dan nu de tweede kerstdag. Kerst 2.0. Lijkt verrekte veel op de eerste. Het enige verschil: mijn hoofd bromt wat harder dan gisterochtend. Jingle bells all the way. Drie flinke glazen water erin en het euvel is al nagenoeg verholpen. We kijken weer Netflix: dit keer Room 2806: The Accusation. Ik weet nog niet wat ik ervan moet vinden. Documentaires zijn niet zo mijn ding. Doe mij maar een schietfilm, dat is realistischer dan de werkelijkheid. Straks weer wandelen, daarna weer Glühwein. En restjes van gisteren als tweede kerstdiner. Klaar.
Kerst 2.0.
Lockdown.
Low key.
Lusteloos.
En laveloos.
[Repeat]
Wat wil een mens nog meer?
Oh ja. Slapen.
Tot volgend jaar.
