Ik ben gezegend met de huid van mijn oma: genoeg collageen en onderhuids vet om de boel netjes op te vullen. Niet rimpelloos, maar vooralsnog geen diepe groeven. Ik krijg dan ook redelijk vaak de opmerking “Jij wordt ook nooit ouder, hè?” te horen. Het is een compliment, ik weet het. Blijkbaar zie ik er – ondanks het feit dat ik over minder dan een jaar die Sara op bezoek krijg – nog steeds redelijk jeugdig uit. Al zie ik dat zelf dus niet.
Ik word wel degelijk ouder. Zowel in jaren als in mijn gezicht. De kleine kraaienpootjes worden niet groter, maar wel veelvuldiger. De typische hamsterwangen die mijn oma had en mijn moeder ook heeft – die, die daar naast de onderkaken, daar links en rechts van de kin hangen – zijn bij mij eveneens al zichtbaar. Mijn moeder lijkt op mijn oma en ik lijk op mijn moeder. Dus lijk ik op mijn oma. En ook op haar moeder? Wangzakjes En hangend halsvel. Als een kalkoen. Niet meer weg te krijgen.
Maar ook zij hebben hun lichamelijke gebreken en blijkbaar erf ik die mee. Mijn oma had een zwakke maag. Die werd uiteindelijk haar dood. Als ik langdurig spanning voel (stress), te weinig slaap en/of veel zuur aanmakend eten/drinken nuttig, slaat dat op mijn maag. Dan kan ik dagenlang steken achter mijn borstbeen wegzuchten. En dat terwijl mijn galblaas allang pleite is.
Mijn moeder heeft een zwakke rug en knieën. Ze heeft al een hernia gehad en nog niet zo lang een nieuwe knie. Ik heb erg veel rugklachten (veel zittend werk, hè), al meerdere keren spuiten in de rug gehad omdat ik niet meer rechtop kon staan. Spit in de rug en chronische pijn in de lendenwervels zijn mij ook niet vreemd. En ik heb al 4 knie-operaties, inclusief kruisbandherstel, gehad. Een jaar of 7 geleden hebben ze in het ziekenhuis de boel maar ‘schoongemaakt en opgeruimd’; weg meniscussen, weg voorste kruisband en flarden van de rest. Sindsdien doet die knie het weer goed: ik speel regelmatig uren tennis (nou ja, toen er nog geen lockdown was) zonder enige problemen. Het kan dus. Maar zwak blijft het ding.
Ook qua gewicht is er een evidente verwantschap. Moeilijk eraf te krijgen, die hap. Mijn moeder is al sinds ik me kan herinneren aan het lijnen. Levenslang bezig met ‘gezond (di)eten’. En mijn oma was ook geen dunnetje. Op dit moment lukt het afvallen – ondanks overgang – best aardig, maar voor hoe lang? Echt ‘normaal slank’ ben ik eigenlijk nooit geweest. En zal ik ook wel nooit meer zijn.
Lichamelijk gezien (innerlijk en uiterlijk) lijk ik dus behoorlijk op mijn voormoeders. En nu hoop ik maar dat dat voor de geestelijke gesteldheid óók geldt. Mijn moeder en mijn wijlen oma zijn zulke lieve, sociaal intelligente mensen. Oma is het geweest, mijn moeder is dat nog steeds volop. Altijd meevoelend, sympathiek, bijzonder attent, goedlachs, het eigen leed (veel te veel) wegcijferend, extreem sociaal en zorgzaam. Én ook nog eens voorzien van een zeer fijne humor. Zelfs in moeilijke tijden.
Ja, zó wil ik ook best heel oud worden.
Want ouder, dát ben ik al.
bron: pixabay.com 1082322
