Emma's nieuwe leven (35) - We zien wel?!

4 januari 2021 door Emma Breeder

Nadat ik besloten had om dan toch maar naar mijn gevoel te luisteren, belde ik hem op. We praatten heel lang met elkaar. Diezelfde avond bleef hij bij mij slapen. We vreeën zoals we nog nooit gevreeën hadden. Als compleet in elkaar verstrengelde geliefden, niet als vluchtige minnaars. Het was romantisch, geil en intens.

De ochtend erna lagen we tegen elkaar aan. Ik voelde zijn adem in mijn haren. Ik genoot van zijn armen om mij heen. Veilig, zo voelde het. Nee, veilig wás het.

“Weet je, misschien moeten we gewoon maar kijken hoe het loopt.”
BAM! Klap in mijn gezicht.
Hoezo gewoon maar even kijken hoe het loopt? Had ik verdomme net besloten dat ik met hem door wilde gaan, en dan zegt hij en passant dat we ’t wel gaan zíén? Als in: “Waar het schip strandt?”

“Nee, ik bedoel dat we ons misschien niet zo moeten vastpinnen op woorden. We zijn bij elkaar, we horen bij elkaar en ik wil je niet kwijt. Maar laten we niet te hard van stapel lopen.”
Niet te hard van stapel lopen?! Hoe dat zo? We gaan toch niet trouwen of zo? Wat denkt hij wel? Dat ik nu mijn witte jurk tevoorschijn tover, ringen bestel en hem verbiedt om nog contact te hebben met al zijn vrouwelijke vrienden?

“Ho stop, ik bedoel meer: laten we het rustig aan doen. Jezus. Raak nou eens niet zo in paniek? Ik bedoel er verder niets mee, maar ik wil rust in de relatie. Zoals het nu gaat is prima. Bij elkaar zijn wanneer we willen, afstand nemen zodra we dat nodig hebben. Snap je? Niet meteen gaan samenwonen of zo. Gewoon kijken hoe het loopt. We zien wel. Dat bedoel ik.”

Oké. Daar kan ik mee leven. Mijn huisje is steeds meer mijn eigen plek geworden. Ik moet er niet aan denken dat daar ineens een mannelijke energie binnendringt. En ik moet er al helemaal niet aan denken dat ik binnenkort wéér moet verhuizen. Samenwonen? Haha, het idee alleen al! Nee hoor. We zien wel. Eerst maar eens varen met die boot.