“Als je nu in het buitenland op vakantie gaat, ben je asociaal bezig.”
Dat zei Rutte gisteren. En ik stond meteen op de achterste poten.
Want mijn lief en ik zijn vanaf nu dus “asociaal bezig”. Wij gaan weliswaar niet in de klassieke zin “op vakantie”, maar we reizen wél naar het buitenland, zonder dat daar een absolute, dringende noodzaak (zoals overlijden of medische behandeling) voor bestaat.
Want wij hebben nu eenmaal een heel ‘moderne’ relatie. Al dik zes jaar lang. Een relatie op (grote) afstand dus: ik woon in Oostenrijk (sinds 2007) en hij in Nederland. Daarnaast heb ik ook nog eens een heel ‘modern’ leven: ik heb een bedrijf in Nederland (en tot voor kort ook nog eentje in Duitsland) en woon dus hier, in het Oostenrijkse. Dat kan tegenwoordig, met online werken en Skype/Teams en zo. Het doet er voor je werk niet meer toe waar je bent; dat hebben we in deze tijd van thuiswerken nu allemaal wel zo ongeveer geleerd.
De belastingdienst weet dat overigens nog niet; die stipuleert nog steeds dat je je inkomstenbelasting moet betalen in het land waar je 90% van je werk “uitvoert”. Ik ben 100% van mijn werktijd in Nederland (via een VPN en zo) en mijn bedrijf is daar gevestigd, maar fysiek is het dus een ander verhaal. Sterk achterhaald is die hele regeling in ieder geval wel. Kom op zeg, we leven in 2021, niet in 1991! Al zat ik op Fiji, zou dat nog niets uit moeten maken.
Zo ook de coronaregels, die er nu voor gezorgd hebben dat een bekrompen minister-president je “asociaal” noemt als je je partner a.k.a. geliefde (ongeregistreerd, dus niet ‘geldig’) toch graag eens in de zoveel maanden nog even wilt zien. En vooral: vóélen. Dat mag dus niet. Dat is aso.
Nee, ik hóéf niet te vliegen; trein en auto doen ’t prima. En nee, ik hoef ook echt niet in een hotel; het is inderdaad geen vakantie, het is ‘slechts’ het overeind houden van een liefdesrelatie. We zijn beiden in het bezit van een eigen huis (waarover we binnenkort óók belasting mogen gaan betalen), waar we die quarantaine in alle rust kunnen uitzitten.
Ik wil alleen weten: waarom houdt niemand rekening met het feit dat er tegenwoordig ook mensen zijn met een grensoverschrijdende relatie? Of met het feit dat je vandaag de dag niet per definitie in hetzelfde land woont als waar je je bedrijf en inkomen hebt? Dat er ware EU-burgers bestaan die tussen landen heen en weer reizen, ook voor iets anders dan ‘vakantie’ of een begrafenis? Waarom wordt voor hen óók de grens (!) getrokken bij “enkel dringend noodzakelijke reizen”?
Even voor het plaatje: Als ik naar mijn lief of mijn familie (mijn bejaarde ouders van 77 en mijn zus) wil, of wanneer ik mijn fysieke bedrijfsvestiging eens in de zoveel tijd noodgedwongen ter plekke moet ‘ontchaossen’, moet ik:
1) een recente negatieve PCR-test op zak hebben (kosten hier te lande op dit moment: 175 euro),
2) een inreis- of transitverklaring hebben voor Duitsland, en
3) 10 dagen in quarantaine in Nederland (en dan moet ik dus kiezen waar ik die tijd verblijf: óf bij mijn ouders, óf bij mijn lief, óf op mijn bedrijfsvestiging).
En dan ook als de sodemieter weer terug, want mijn kinderen en mijn leven heb ik nu eenmaal in Oostenrijk. Maar voor die terugweg moet ik:
4) een nieuwe transitverklaring voor Duitsland afleggen en een elektronische inreisverklaring voor Oostenrijk afgeven, waarna ik – hopelijk – een QR-code krijg, die vervolgens bij de Oostenrijkse grens gescand wordt,
5) wederom een nieuwe negatieve PCR-test hebben (ergens in Nederland afgenomen, geen idee hoe, maar niet ouder dan 72 uur), en
6) wéér 10 dagen in quarantaine (of na dag 5 vrijtesten, kost ook weer 175 euro).
En dan nog het voortdurende risico om ergens aan een van de grenzen alsnog weer teruggestuurd te worden, omdat er volgens deze of gene overenthousiaste controleur toch ergens iets niet klopt. ÉN dat alles even afgezien van het feit dat ik in het geval van zo’n ‘plezierreisje’ mijn kinderen dus minimaal 3 weken niet kan/mag zien, want quarantaine en zo. Maar hé Rutte, wie vloog er tijdens de vorige lockdown ook alweer even voor de vakantielol naar Griekenland, ‘gewoon omdat het kon’? De aso…
Afijn. Dat ik zelf naar Nederland reis, is dus eigenlijk geen optie meer. En wanneer dat wel weer een optie is, is ook nog geheel onduidelijk. Vóór 31 maart in ieder geval niet. De laatste keer dat ik in Nederland was, was in juni 2020. Toen kon het heel even weer. Gevolg: mijn partner reist naar mij (daarbij natuurlijk voldoend aan bovenstaande punten 4 t/m 6). Hij blijft dan een paar weken (in quarantaine), maar moet toch ook ergens een keer weer terug (vanzelfsprekend met inachtneming van bovenstaande regelpunten 1 t/m 3).
Sorry hoor, maar wát is hier nog menselijk en sociaal aan? En waar is die hele EU-denkwijze in dit plaatje? Wát nou gemeenschappelijk beleid? Het is één grote paniekregelpuinhoop! Die EU is nu pas écht hartstikke dood.
Als dit nog lang duurt, kan ik mijn Nederlandse bedrijf [waarvoor ik ondanks mijn afgedragen belastingcenten overigens geen centje steun terug kan ontvangen – als ik dat zou willen; wil ik niet want hoeft niet, de zaken lopen vooralsnog prima – want ik wóón nu eenmaal in het buitenland…] én mijn relatie met een Nederlander ook wel opdoeken [doe ik natuurlijk niet, geen zorgen, ons krijgen “ze” niet klein…].
Maar nu zijn WIJ dus “asociaal” bezig, volgens Rutte. En bedankt, hè?
bron: pixabay.com 1393619
