Bron: pixabay.com 2861107
Wintertijd. Coronatijd. Crisistijd. Donker buiten en soms ook donker van binnen. Ook de redactie van Hoe Vrouwen Denken laat soms van lamlendigheid het hoofd hangen, of trekt er hysterisch de haren uit. Dan kun je wel een lichtpuntje gebruiken. In deze (onregelmatig verschijnende) rubriek schotelen we je iets opbeurends voor, om de zware gemoederen een klein beetje te verlichten.
Als je enigszins in de buurt van mijn leeftijd bent (dat wil dus zeggen: circa een halve eeuw oud), ken je Mike (Michael Gordon) Oldfield. Een meer dan fascinerende musicus. Wat heb ik daar veel naar geluisterd. Ik kreeg (en krijg) altijd een ‘bepaald gevoel’ bij zijn muziek. Een ietwat unheimische, lichtelijk verloren en melancholische sensatie, geblenderd met iets dat te omschrijven valt als ‘wegzweven en nóóit meer terugkomen’. Onderhand zou ik dat inderdaad best wel eens willen. Gewoon weg.
Mike begon zijn muziekcarrière samen met zijn zus Sally (ook geen onbekende), maar switchte al gauw (ook) naar andere vrouwen. De absolute gouwe ouwes: ‘Moonlight Shadow’ en ‘To France’, beide met de Schotse zangeres Maggie Reilly
En Tubular Bells kent natuurlijk ook iedereen. Toch? Om je even op te frissen, hier dé (remastered) live (!) versie van 25 minuten:
Tubular Bells werd zelfs de filmmuziek voor The Exorcist. Past dan ook prima bij zo’n (kut)corona-era als nu. Een beetje duivels- en virusuitdrijving kan geen kwaad. Wat belletjes met kerstige naweeën, gemengd met een geweldig unheimisch gevoel. Abstracte kunst in muziekvorm, voor mij de enige werkelijk zinvolle kunstvorm. Als je denkt dat je het goed en wel door hebt, hoor je ineens weer totaal andere tonen. Zo goed als alle instrumenten zijn door Mike Oldfield zelf bespeeld. En dat een heel album (zie hieronder) lang! Dát noem ik nog ‘ns een prestatie. Maar ja, voor een man die de realiteit van de muziek beter kan bevatten dan de realiteit van het leven zelf, is dat wel begrijpelijk.
“Music was my only escape. Music is this lovely creature that cuddles up to me and makes me feel better.”
Dat zei Mike dus. En ik snap dat wel. Als ik even wil ontsnappen, zet ik ook mijn playlist op. Of ik zing. Of drum. Of pak mijn gitaar. Soms ter verwerking van een of andere psychische pijn, soms enkel ter ontspanning.
Dus als jij ook even niet meer wat wat te doen, wat te kijken of waarnaar te luisteren in deze – nog steeds – donkere, soms wanhopige en doelloze dagen, trek dan een uurtje uit voor deze korte reportage uit 2013, over Mike Oldfield en de ‘genesis’ van het muzikale kunstwerk dat Tubular Bells heet. Over zijn werkwijze, zijn buitengewoonheid en genialiteit.
Interessant ook om in de BBC documentaire over Tubular Bells te zien via welke wegen de diverse mensen rondom Mike Oldfield hun zelf gestelde doel(en) najagen. Zoals jonge Richard Branson (latere eigenaar van Virgin Records en zo) die investeringsmogelijkheden zocht en er pardoes eentje vond in good old Mike. Je krijgt er in ieder geval – even afgezien van de beschrijving van de bad LSD trips en de rebirthing sessions – weer ‘een gevoel’ van. Of dat een goed gevoel is of juist een onbestemd gevoel, moet je zelf maar bepalen.
