Eindelijk is die engerd van een Trump pleite. In het ondernemersleven sowieso (welk Trump-hotel of casino leeft nog?), maar nu is ie ook weg van die presidentenbühne. En eigenlijk zou het me worst moeten wezen, maar ik merk toch dat ik opgelucht ben. En nu, na de inauguratie, durf ik dat ook toe te geven.
Niet omdat ik Biden zo geweldig vind of omdat ik nu denk dat alles nu wel zal gaan veranderen; dat denk ik niet. Die man is met zijn 78 jaren ouder dan mijn ouders. Hij zou allang van zijn verdiende politieke pensioen moeten genieten. Maar wél omdat Biden tenminste een man met enig verstand lijkt te zijn. Een man die op diplomatieke, tactvolle wijze uit zijn woorden kan komen, ondanks zijn (zelf overwonnen) stotterhandicap. Een man met fatsoen én een respectabele, nuchtere, ‘normale’ vrouw die weet wie ze is en wat ze wil doen.
Ik wens Melania in ieder geval een zeer gelukkige scheiding toe.
Biden (ook wel ‘De Anti-Trump’ genoemd) biedt weer perspectief op een presidentschap waarvan je mag hopen en zelfs verwachten dat hij op internationaal niveau in de eerste plaats op samenwerking en op redelijkheid (en billijkheid) in onderhandelingen focust. Die kan praten zonder zichzelf in iedere derde zin de hemel in te prijzen. Die weet wat het is om te verliezen. En die wél enigszins begaan is met het klimaat en met zijn medemens.
Daarmee bedoel ik dus: géén gevaarlijke, misogyne, narcistische, notoir liegende, pussy grabbende, monobreincellige, onredelijke, lompe anomalie van een prutsident die enkel aan zijn eigen hachje dacht en heulde met iedere vijand, dictator en autocraat die hij maar kon vinden, als hem dat toevallig in zijn kraam paste.
Ik wens de Donald veel plezier tijdens alle komende en nog lopende rechtszaken.
Ein-de-lijk is die klojo is weg. En leeft Biden ook na de inauguratie nog. Ik hoop innig dat hij als Pres. No. 46 nog iets voor de VS kan doen. Dat Trumptydumpty het land niet al té ver heeft neergesabeld voor eigen gewin op alle fronten. Dat Biden nog kan repareren wat die ellendige Orange Ape allemaal moedwillig vernield en verdeeld heeft.
Ik wens Joe veel succes met swifferen.
Eigenlijk zouden de Verenigde Staten me aan m’n reet moeten roesten. Maar dat doen ze niet. Eigenlijk zou Trump me niks uit moeten maken; ik ken de man niet. Enkel zijn publieke acties en uitspraken. En tóch ben ik blij. Ja, ik laat me even heel erg kennen. Maar ik durf het nu wel toe te geven: ik ben ontzettend opgelucht.
Zo. Dat is eruit.
En nu?
Nu verder.
De vraag is alleen nog: waarmee?
Eerst maar eens een beetje ochtendgymnastiek voor de stramme beentjes, Mr. President?
Voor mijn Amerikaanse vrienden en familieleden hoop ik dat Biden de tijd en het geld weet te vinden om te investeren in onderwijs. Anders blijft het dweilen met de kraan open.
Dat hoop ik heel hard met je mee!!
In 2016 heb ik me erover verbaasd dat een natie iemand als DT als president kon kiezen, want hij had op mij bepaald geen verpletterende indruk gemaakt. En de ondertekening van zijn eerste officiële document met zijn megalomaan aandoende handtekening die een halve bladzijde besloeg, deed me de wenkbrauwen fronzen. Maar wat direct daarna kwam, deed bij bij definitief de mening postvatten dat hij zijn kleutertijd niet echt ongeschonden doorgekkomen was en misschien wel niet echt ontgroeid was.
Ik kreeg beelden op mijn netvlies van de allereerste schooldag in 1951. Als ‘vooroefening’ om te leren schrijven kregen we een potlood en een velletje kladpapier waar we streepjes op moesten zetten. EEn van mijn klasgenootjes was erg trots op wat hij produceerde en riep enthousiast, na weer twee lijntjes gezet te hebben’ “Juffrouw kijk eens” onderwijl zwaaiend met het velletje papier. Dat beeld is nog vele malen bij mij teruggekomen de afgelopen jaren.
Om toch nog iets positiefs over DT te zeggen: Hij heeft meer Amerikanen dan ooit tevoren naar de stembus gekregen.