“Mam, ik heb een idee! Zullen we Doekie op Marktplaats zetten?”
Mijn dochter verdrijft zo af en toe de tijd door op Marktplaats advertenties te bekijken. Af en toe vindt ze bijzondere advertenties.
“Waarom zouden we in vredesnaam onze hond op Marktplaats zetten?”
Ik kijk over haar schouder mee en zie tot mijn grote verbazing verschillende advertenties staan, waarin een ‘leen’-huisdier wordt aangeboden. Om toch ’s avonds nog even naar buiten te kunnen gaan tijdens de avondklokuren.
“Ik vind ’t best een goed idee,” zegt ze. “Dan hoeven we Doekie zelf niet meer rond ’t blok te sleuren in de kou. En er valt nog wat mee te verdienen ook. Kijk maar, er zijn veel meer mensen die dat doen.”
“Dat is geen hond, maar een konijn!” Ik wijs naar een foto van een konijn aan een riempje met een rood jasje.
“Ja, klopt. Hij heeft zelfs zijn jas al aan. ‘Huppelt vrolijk met U mee,’ staat erbij geschreven.”
“Oh, lees dit nu eens!” Ik wijs op een advertentie:
bron: marktplaats.nl (screenfoto van genoemde advertentie)
‘Corona avondklok uitlaat kip te huur. Een tuigje met verlichting wordt bijgeleverd zodat ze goed zichtbaar is. Een rondje op het grasveld vindt ze fantastisch! 50 Euro. Eitjes mag je houden.’
“Tjee, ongelooflijk… Er zijn echt altijd weer mensen die tijdens een crisis iets verzinnen om zelf een graantje mee te pikken.”
“Mam, 50 euro per week, dat is 200 euro extra zakgeld per maand!” joelt mijn dochter. “En ik hoef haar niet eens meer zelf uit te laten!”
“Nee hoor, mooi niet,” zeg ik beslist. “Onze hond laten we gewoon zelf uit. Bovendien, sinds de invoer van de avondklok is Doekie onze enige mogelijkheid om ’s avonds zelf nog even een flinke wandeling te maken en die nodige frisse neus te halen. We mogen toch nog maar zo weinig…”
“Meen je dat serieus?” Mijn dochter kijkt me stomverbaasd aan.
“Ja, natuurlijk. Hoezo?”
“Mam, jij hebt de laatste tijd onze hond zeker niet meer uitgelaten, hè?”
Ik denk even na. Helaas heeft ze gelijk. Sinds de uitbraak van Corona zijn mijn kinderen zo goed als altijd thuis en dus laten zij onze hond uit.
“Kán wat langer geleden zijn, ja…” geef ik toe.
“Daarom. En dus wéét jij helemaal niet dat Doekie tegenwoordig totaal geen zin meer heeft om uitgebreid te gaan wandelen. Ze is inmiddels zo oud, blind en doof, dat ze alleen nog maar een blokje om wil lopen om haar ding te doen.”
“Oh, echt? Ik dacht dat jullie altijd zo snel terug waren, omdat je nog zoveel huiswerk moest maken?”
“Nee hoor. Jij denkt tijdens die avondklok lekker met Doekie te kunnen gaan wandelen? Nou, vergeet ’t maar,” proest mijn dochter.
“Dat zal toch wel meevallen? Je overdrijft nu, mag ik hopen?”
“Integendeel. Wanneer het regent, weigert ze tegenwoordig zelfs om naar buiten te gaan. En als het vriest en koud is, doet ze snel een plasje voor de deur. En hupsakee, weer terug naar binnen.”
“Dat meen je niet?”
Ik zie mijn kansen om na negenen nog even het huis uit te kunnen glippen als sneeuw voor de zon verdwijnen.
“Echt wel,” hikt mijn dochter van het lachen, “je kunt tegenwoordig zelfs in de deuropening blijven staan, ze komt vanzelf in een mum van tijd wel weer terug naar binnen.”
“Waardeloze hond. Gratis af te halen,” tipt mijn zoon nonchalant.
“Ongelofelijk,” verbaas ik me, “wanneer je bedenkt hoe ze voorheen altijd stiekem probeerde weg te glippen zodra de deur maar een kiertje stond…”
“Ja mam, dát was ooit. Toen rende ze nog keihard weg en wilde vaak niet eens meer terugkomen. Hoe vaak stond jij niet tevergeefs te roepen? Ze luisterde voor geen meter! Maar nu is alles anders. Dus ook dat.”
Ik zucht. Hopeloos is het. Hadden we ooit de perfecte avondklokhond, eentje die altijd maar wilde wandelen, die nooit naar mij luisterde en die je altijd urenlang moest zoeken, hebben we nu een totaal ongeschikt huisdier dat braaf en gehoorzaam alle commando’s van Rutte opvolgt.
“Verkoop maar,” brom ik.
bron: pixabay.com 2345190
